Zomaar…

En daar zit ik dan, klokslag acht uur ‘s morgens met een kopje koffie en de krant. Het kan zomaar.
Zomaar zijn mijn beide jongens basisschoolkinderen af. De één al drie jaar, de andere nog maar net. Zomaar, want wat is de tijd voorbij gevlogen.

Stuiterballen
Wat heb ik er soms naar verlangd, toen ze nog klein waren. Toen ze al om zes uur door het huis liepen te stuiteren. Toen ik nooit eens een gaatje had om de krant te lezen. Toen ik amper toekwam aan het schoonmaken van de badkamer. Meestal niet hoor, maar er waren wel van die dagen dat ik eens tien minuutjes voor mezelf wenste.

Duizend zorgen
Nu is het dan zomaar zover. Om half acht stapten ze allebei opgewekt op de fiets om pas weer rond half vier thuis te komen. Hun: ‘Dag mam, tot vanmiddag,’ klinkt nog na in mijn oren. Wat vind ik het spannend om nu ook mijn jongste te laten gaan, de grote wijde wereld in. Zou het hem lukken? Elke dag moet ook hij een eind fietsen naar zijn nieuwe school, waar hij niet meer de oudste, maar de ‘brugsmurf’ is. De weg naar school is lang en druk. Angstvallig houd ik het weerbericht in de gaten. Regen, wind, onweer…

Vertrouwen
Maar hoeveel zorgen ik me ook maak, ik weet dat dat niets aan de situatie verandert. Ik heb het niet zelf in de hand, dus ik kan het maar beter overgeven en aan wie kan dat beter dan aan God? Aan het ontbijt vanmorgen hebben we dat aan hem gevraagd, ervoor gebeden. En als je het hem vraagt, mag je ook vertrouwen dat hij zal zorgen. Ik mag dus wel een beetje meer vertrouwen hebben, in mijn kinderen, maar bovenal ook in hem. Hoe moeilijk dat ook blijft, deze gedachte stelt me toch gerust.

Omdat het kan
Zomaar ligt er nu dus een hele lange, stille dag voor me. Straks om twaalf uur komt er niemand meer thuis om gezellig samen mee te lunchen. De boterhammen voor tussen-de-middag zitten immers keurig in hun lunchtrommeltjes.
Na de krant ga ik eerst maar boodschappen doen. Zo vroeg ben ik nog nooit in een winkel geweest. Ik bezwijk voor de verleiding van de lekkere verse broodjes op de bakkerijafdeling. Ik neem me voor om het broodje te beleggen met een salade en ‘m vanmiddag gewoon op de bank – in plaats van aan tafel – te verorberen. Zomaar, omdat het kan.

Irma2015

Deze blog verscheen ook op MijnKerk.nl