Camouflage

Mijn hart bonkt in mijn keel. Het mes in mijn hand trilt. Toch steek ik het feilloos in de juiste plek. Met fijne precizie laat ik de vlijmscherpe kartels door de materie snijden. Met ingehouden adem zie ik hoe er twee helften ontstaan. Nog even en ik weet het…

Hij heeft het veel te lang uitgesteld. De dichte, zware doos hangt al weken als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd. Van uitstel komt afstel, gaat in dit geval helaas niet op en omdat hij er zich niet toe zetten kon, doe ik het maar voor hem. Er is nu echt geen ontkomen meer aan.

Vastbesloten nu duw ik de twee helften van elkaar en kijk in de doos, op het ergste voorbereid. Maar dan slaak ik een zucht van opluchting. Wat een geluk, het valt enorm mee en dat is maar goed ook, want morgen moet het al klaar zijn. Dus nee, we mogen helemaal niet mopperen.

En zo zitten we, zoon en ik, niet veel later om de tafel. De doos in het midden, omlijst door plakband, scharen en stoer legercamouflage kaftpapier. Muziekje aan, drankje en lekkers erbij. Die paar boeken zijn in een een mum van tijd getransformeerd in ware gecamoufleerde kunstwerken.
‘Ze zijn zo goed gecamoufleerd,’ spreekt jongste bijna hoopvol uit, ‘dat ik ze misschien morgen niet meer kan vinden…’

Maar goed, de klus van het jaar is weer geklaard en dat luidt tevens de vakantie uit. En dat… dat is nou precies de reden waarom hij de doos ongeopend en achteloos tot aan de laatste dag in een hoekje laat staan.