De beste wens

‘Meester! Meester!’ klinkt het door de klas.
‘Is er soms brand, Jelle?’ vraagt de meester.
‘Natuurlijk niet, meester’, antwoordt Jelle, bijdehand als altijd, ‘daar hebben we toch het brandalarm voor?’
‘Maar waarom sla jij dan alarm? We zouden toch rustig werken?’
Jelle schaamt zich een beetje. Hij kreeg plotseling zo’n goed plan, dat hij zomaar weer door de klas had geschreeuwd. ‘Omdat ik een briljant idee heb, meester,’ zegt hij, wat sip nu.
‘Dat kan wel zo zijn, maar daarom hoef je nog niet zo hard te roepen.’
‘Ik was het even vergeten…’
Meester zucht. ‘Weet je wat, als het pauze is, mag jij ons vertellen wat je op je hart hebt.’

‘Vooruit Jelle, laat ons je briljante idee maar horen,’ zegt de meester, als de bel is gegaan.
Jelle glundert. ‘Gisteren keek ik naar een televisieprogramma waar alle kinderen van een school een wens in een boom mochten hangen. De beste wensen werden uitgekozen.’
‘Ik heb het ook gezien!’ roept Fleur.
‘Ik ook! Ik ook,’ klinkt het door de klas.
‘Zelfs ik heb het gezien’, lacht meester, ‘maar, ga verder…’
‘Nu dacht ik dat wij misschien onze school voor dit programma kunnen opgeven. Wie weet komen onze wensen uit én… dan hebben we eens een dagje geen les!’
De kinderen lachen. De meester ook.
‘Ja, meester, toe… Het is echt een goed plan!’ smeken de kinderen.
Meester maant de klas tot stilte. ‘Goed. Ik zal er over nadenken en dan laat ik het jullie morgen weten.’

Als de kinderen van groep 7 de volgende dag de klas in komen, kijken ze nieuwsgierig naar het bureau van de meester. Alle stapels schriften en boeken zijn opzij geschoven en in het midden ligt een klein, rood koffertje met witte stippen.
‘Dit,’ zegt de meester, als iedereen op z’n plek zit, ‘is het koffertje van mijn dochtertje. Ik mocht het voor de gelegenheid van haar lenen.’
Vragend kijkt de klas de meester aan. ‘Het heeft alles met het idee van Jelle te maken.’
‘Jippie!’ roept Jelle, ‘dus mijn plan gaat door?’
‘Nee, Jelle,’ zegt meester. ‘Tenminste… niet helemaal…’
‘Deze week gaan we werken aan ‘Project Wenskoffer’. We gaan jullie wensen namelijk niet in de boom hangen, maar ze in dit koffertje verzamelen. Iedereen mag een wens inleveren. Een wens voor jezelf, voor een vriend, je moeder of voor wie dan ook. Jullie hebben precies een week de tijd. Volgende week kies ik één wens uit de koffer. De mooiste wens zal uitkomen.’
Enthousiast praten de kinderen door elkaar.
‘Even stil, jongens. Ik ben nog niet uitgepraat. Het belangrijkste moet nog komen.
‘Ik wil naar Disneyland met mijn vader, moeder en zusje. Dat is best prijzig,’ fluistert Jelle tegen Ibrahim, die naast hem zit.
‘En ik wens dat mijn buurman mag abseilen van de Euromast…’
Jelle grinnikt. ‘Dat is vast ook heel duur.’
‘Maar… hoe komen we aan het geld voor De Beste Wens, meester?’ vraagt Jelle.
‘Als je eens even oplet, Jelle, want dat is precies wat ik nu aan het vertellen ben.’

‘Mam,’ roept Jelle, als hij thuiskomt. ‘Heb jij een klusje te doen voor mij?’
Mama kijkt verbaasd. ‘Jij wilt een klusje doen? Zomaar?’
‘We moeten geld ophalen voor ‘Project Wenskoffer’. De meester gaat één wens uitkiezen en die wens wordt vervuld. Daar is geld voor nodig en we moeten daar, in één week tijd, zelf voor zorgen. Bijvoorbeeld door klusjes te doen. Meester noemde het ‘een heitje voor een karweitje.’
Mama lacht. ‘Dat is ouderwets! Een heitje, zo noemde we vroeger een kwartje. Dus jij wilt klussen voor een heitje?’
‘Uhm… ik dacht eigenlijk aan een Euro…’
‘Vertel me eerst eens alles over dat project.’

IJverig tellen de kinderen het geld dat ze in een dag verdiend hebben. Het is al een mooi bedrag.
‘Maar vast nog niet genoeg voor Disneyland,’ denkt Jelle.
‘Ook niet genoeg voor mijn wens om Justin Bieber te ontmoeten,’ zucht Fleur.
‘Ik wil een luchtballonvaart,’ zegt Olaf.
‘En ik wil mijn buurman weleens zien abseilen!’
‘O, ik hoop echt dat mijn wens de beste is.’
‘Nee, de mijne!’
‘Wat dacht je van mijn wens?’
‘Maar,’ sust Jelle, ‘voor de meeste wensen hebben we echt nog niet genoeg geld.’

Die week is groep 7 druk in de weer. Ze verzinnen allerlei activiteiten om meer geld te verdienen. Ze houden een rommelmarkt op het schoolplein en een sponsorloop. Ze halen lege flessen op en bakken cupcakes om te verkopen. Ze helpen opa’s en oma’s en wassen auto’s in de buurt.
Meester is verbluft als de kinderen hem uiteindelijk het geld overhandigen.
‘Fantastisch!’ roept hij. ‘Jullie hebben niet alleen genoeg geld opgehaald voor de wens, maar jullie hebben ook nog eens heel veel mensen blij gemaakt met jullie hulp. Eerlijk gezegd vind ik ‘Project Wenskoffer’ nu al geslaagd. Applausje voor jezelf!’
Een luid gejuich stijgt op. ‘Nu de uitslag, meester.’
‘Nog even geduld, kinderen. We gaan nu eerst rustig een filmpje kijkje en dan maak ik daarna de uitslag bekend.’

De kinderen zijn ongewoon stil. Zo onder de indruk zijn ze van het filmpje dat ze zojuist zagen. Het meisje, niet eens zoveel ouder dan zij, dat de zorg had voor drie jongere broertjes. Dat geen ouders had en bijna geen eten. Dat niet naar school kon. Dat in een ‘huis’ woonde te midden van een krottenwijk…
‘Tja,’ zucht meester, terwijl hij het toestel uitschakelt.
Hij opent de wenskoffer. ‘Maar nu zoals belooft de uitslag.’
Het blijft stil in de klas.
‘Meester…,’ zegt Jelle spontaan. ‘Kunnen we het geld niet beter aan die kinderen van het filmpje geven?’
‘Ja, meester, wat stellen onze wensen nou eigenlijk voor?’ vindt Fleur.
‘Inderdaad!’. Weer roepen ze allemaal door elkaar. Maar meester wordt niet boos. Hij is stil en zichtbaar ontroerd. ‘Menen jullie dat echt?’
De kinderen knikken. Stuk voor stuk zijn ze het met Jelle eens.
Weer neemt Jelle het woord. ‘Onze eigen wensen kunnen de boom in. Dit is pas echt onze allergrootste wens!’
‘Leve Project Wenskoffer…,’ zegt meester schor. Wat is hij trots op zijn kinderen. Hij heeft zich inderdaad niet in hen vergist. Ze hebben hun hart op de juiste plaats, hij hoefde hen alleen maar een klein zetje te geven.
‘Hoera!’ klinkt het, als afgesproken, in koor.