De Cabrio

Mevrouw De Wit huivert als ze de dekens van zich afslaat en haar voeten op de grond zet. Ze schuift de gordijnen open en blij verrast staart ze naar het prachtige, witte boeket dat haar zomaar wordt aangeboden. Zachtjes blaast ze er tegen totdat één van de ijsbloemen ontdooit. Door het ontstane gaatje gluurt ze naar buiten. De tuin ligt er troosteloos en verlaten bij; hier is geen bloem te bekennen, zelfs geen kleur. De groene bladeren die afgelopen herfst zo prachtig oranje en geel kleurden, zijn allang gevallen en opgeruimd. De aarde is zwarter dan zwart nadat het onlangs werd omgespit.

De geparkeerde auto’s in de straat maken haar ook al niet vrolijker. Zwart en zilvergrijs zijn de ‘kleuren’ die domineren. Op het parkeerplekje voor haar voordeur staat de grote zwarte bus nog geparkeerd. Hij staat er al dagen en blokkeert brutaal haar zicht. Dat wordt dus weer een dag tegen een grote zwarte vlek aankijken. Of nog langer. Of?

Ze hult zich in een warme, gebloemde jurk, loopt de trap af en begeeft zich kordaat naar de dichtstbijzijnde garage. Na wat rondkijken en overleg, geeft ze opdracht het persoonlijk bij haar af te leveren. Een proefrit hoeft niet, ze heeft immers geen rijbewijs.

Een week later prijkt er een bos gemengde bloemen op haar dressoir. Van de garage. Op het parkeerplekje waar eerst de zwarte bus stond, pronkt nu een flitsende, felblauwe cabrio sport. Een mooiere bestemming voor het erfenisgeld van haar tante had ze niet kunnen bedenken.

Een Microverhaal van 250 woorden. Zie ook link Sweek