Dobbelen

Vanmorgen heb ik het Sintgedicht geschreven voor de winnaar van de ‘Sinterklaas Winactie’ van Knipoog.nu. Leuk is dat om op deze manier eens voor Sinterklaas te mogen spelen en iemand blij te maken met een persoonlijk gedicht.

Er zijn tijden geweest dat ik wel vijftien of meer gedichten maakte rond pakjesavond. Op mijn oudste zoon na, heeft hier thuis niemand echt talent om een gedicht te schrijven. Of misschien wel talent… maar ontbreekt de tijd ervoor of de zin… Dus zo kwam het dat ik meestal ‘de klos’ was. Want een pakjesavond zonder gedichten kon ik me niet voorstellen. Evenmin dat ik er akkoord mee kon gaan dat surprises de deur uitgingen richting school, club of sportvereniging zónder gedicht.

Maar anno 2016 heeft de sinterklaastrend zich verplaatst van ‘surprises met gedichten’ naar ‘het dobbelspel met een gek cadeautje’. Anno 2016 zijn mijn kinderen ook geen basisschoolkinderen meer, maar pubers. Een gezellig avond is wel aan hen besteed, maar het moet allemaal niet te veel tijd en inspanning kosten. Uren in de weer met lijm en verf is dus niet meer denkbaar, net als uren shoppen voor het juiste cadeau voor die ene persoon van jouw loodje. Zelfs het feit dat mams het gedicht wel zal maken, kan hen niet overhalen.

Stiekempjes weg heeft ‘Het dobbelspel’ zijn plekje verworven in ons gezin, op de club, de sportvereniging en op school. Ook ik hoef dus geen surprises meer te maken, te shoppen voor een persoonlijk cadeau en tientallen gedichten op papier te zetten. Ik vind het ook wel makkelijk, ja. Maar toch, ergens heel diep van binnen, vind ik het ook jammer. Een leuke traditie gaat zomaar over in weer een andere traditie. Een makkelijke traditie, dat wel. Maar ik mis iets. De heerlijk, knusse, geheimzinnige sintsfeer en de persoonlijke touch. Ach, het zal wel aan mij liggen…