Engel

Met een karrevracht vol boodschappen kom ik thuis. Ik heb alvast wat extra’s voor de Kerst ingeslagen en voor een verjaardag, je weet wel hoe dat gaat. Net voor mijn neus parkeert een dame haar auto op ‘mijn’ plekje voor mijn voordeur. Dat wordt dus een paar extra passen lopen met vier loodzware tassen, denk ik balend, bijna in tranen zelfs… Want eerlijk gezegd ben ik behoorlijk moe. Het gaat nog niet echt goed met de nieuwe koker van mijn prothese. Het contact is er niet en dat maakt dat het voelt alsof ik tien kilo extra moet meeslepen. Nee, we zijn nog geen maatjes, mijn prothese en ik en dat stemt me lichtelijk wanhopig.

De dame, die haar auto op ‘mijn’ plekje parkeerde, moet klaarblijkelijk bij mij zijn. Ze loopt tenminste ons tuintje in en kijkt op het naambordje naast de deur. Dan belt ze aan. Ik volg het nieuwsgierig vanaf de parkeerplek naast haar auto. De deur wordt opengedaan door oudste. Ik hoor hem zeggen dat ik er net aankom en opgelucht kijkt hij mijn kant op. Ik laat de boodschappen de boodschappen. Mijn zoon ontfermt zich er gelukkig over en sjouwt alle tassen naar binnen. Da’s in ieder geval een zorg minder en zo kan ik me op mijn bezoek concentreren.

Dan weet ik ineens wie de dame is. Ik heb haar een paar weken geleden ontmoet in de Makro. Ik liep daar een beetje met mijn ziel onder mijn arm, de tijd te doden. Spontaan ontstond er gesprekje tussen haar en mij, twee totaal onbekenden. Ik klets ook altijd veel te makkelijk met iedereen, dacht ik eerst nog. Sommige mensen zijn daar helemaal niet van gediend, maar ik leer het nu eenmaal nooit… Maar deze dame bleek dus eenzelfde soort typje. Zo kwam het dat we daar tussen het winkelend publiek stonden te keuvelen alsof we elkaar al jaren kenden. We bleken heel veel gemeen te hebben. Snel wisselden we nog adres en woonplaats uit, zonder het op te schrijven.

De dame beschikt kennelijk over het geheugen van een olifant, alhoewel ze beslist vijftien jaar ouder is dan ik ben. En zo komt het dat ze nu voor mijn deur staat. Ze was toch in de buurt en daarom komt ze me zomaar even opzoeken. Even later zitten we aan een kopje koffie en voel ik de vermoeidheid uit mijn lichaam stromen. Ik maal niet meer om de boodschappen, die staan daar best in de koude schuur. Weer praten we over van alles en nog wat. Na hooguit een half uurtje staat ze weer op.
‘Denk aan jezelf,’ zegt ze, terwijl ze me nog eens goed aankijkt.
‘Ja, het gaat niet zo heel lekker,’ geef ik eerlijk toe.
Dan is daar haar hand en spreekt ze een kort gebed. De tranen springen me in de ogen. Zomaar een wildvreemde vrouw, die net op dit moment hier bij me is, me weer nieuwe moed geeft, hoop…

Als ze weer weg is, valt mijn oog op het kaartje dat ze op de tafel heeft achtergelaten. ‘Evangelist’ staat er onder haar naam. Maar stiekem denk ik dat het ‘Engel’ moet zijn…