Geduld-challenge (5)

Mijn geduld zal nog een beetje langer op de proef worden gesteld: de hechtingen zijn eruit, maar de huid is nog te kwetsbaar om het dragen van een prothese – en de druk die dan ontstaat op het litteken – aan te kunnen. Ik had het deze mededeling, die ik vrijdag kreeg van de chirurg, al zien aankomen. Dat het wat langer zou duren dan ik in eerste instantie had gedacht, had ik inmiddels wel begrepen…

Toen ik twee-en-een-halve week geleden een abces in mijn lies moest laten weghalen, had ik niet verwacht dat dit zo’n staartje zou krijgen. Terwijl ik dacht dat ik na de ingreep meteen weer zou kunnen verder hobbelen, bleek er in werkelijk toch wel wat meer haken en ogen aan te zitten. Het abces was namelijk groter dan verwacht. Ik hield er een flinke jaap met hechtingen op mijn stomp aan over. Zolang de hechtingen erin zaten mocht ik mijn prothese niet aan. Zonder mijn beenprothese zit ik behoorlijk om het hand en zo ontstond mijn geduld-challenge, die dus nu nog even wordt verlengd.

Voorts bracht de arts positief nieuws. De uitslag van de kweek was negatief. Altijd een beetje verwarrend voor een leek, zo’n negatieve of positieve beoordeling. Maar dat terzijde. Dit positieve nieuws is het mooiste nieuws dat ik me wensen kan. Hoewel er niet echt reden was om aan te nemen dat er is iets niet goed zou zijn en de kweek vanwege mijn ‘voorgeschiedenis’* werd afgenomen, zit de angst voor iets kwaadaardigs er altijd nog in. Niet dat ik er dag en nacht mee bezig ben. Gelukkig niet. Maar als ik zomaar pijn heb of ik ergens een ondefinieerbaar bultje of plekje ontdek, gaat er ergens een hardnekkig belletje rinkelen. Ondanks het feit dat het al meer dan dertig jaar geleden is dat ik ziek werd en ondanks het feit dat er nooit uitzaaiingen zijn ontdekt.

Daarom ben ik, ondanks ‘mijn verlenging’, toch blij: het abces is met succes verwijderd en de kweek is negatief. Nu ‘alleen nog maar’ een paar weken geduld. Wie weet ben ik inmiddels op de helft, of er zelfs al overheen. Maar het belangrijkste is dat ik straks weer helemaal goed ‘op de been’ kom. Daarom ga ik nu voor een goed en volledig herstel, niets meer en niets minder. Het enige wat ik daaraan hoef bij te dragen is rust en geduld, zodat de huid helemaal kan genezen en weer sterk genoeg wordt. Maar met zoveel support (of eigenlijk moet ik zeggen: ‘schone zaken’) moet dat toch lukken?!

* mijn been moest uiteindelijk worden geamputeerd (in 2000), nadat er in 1983 botkanker was geconstateerd.

– Wordt vervolgd –

Klik hier voor deel 6