Pak van mijn hart

Mijn korte verhaal ‘Pak van mijn hart’ is onlangs (september 2016) opgenomen in de bundel ‘Het Cadeau’.
Speciaal voor mijn (knipoog)lezers publiceer ik het verhaal hieronder. Veel plezier met dit kleine cadeautje voor jou van mij…

Pak van mijn hart

Als laatste vis ik het pakje onder mijn kussen en strijk liefkozend over het glanzende papier. Het is een plat pakje en het weegt bijna niets, waardoor het gelukkig nog net in mijn overvolle koffer past.

De gever had mij op het hart gedrukt om het thuis pas te openen en ik had het hem beloofd. Koste wat kost wil ik me aan die afspraak houden. Gelukkig valt me dat niet zwaar, want hoewel ik natuurlijk wel wat nieuwsgierig ben, maakt het me ook eigenlijk niet uit wat er in zit. Niet de waarde, maar het gebaar op zich maakt dat dit cadeau mij bij voorbaat al dierbaar is. Voorzichtig leg ik het tussen de overige bagage en sluit secuur de koffer.
Een ietwat melodramatische zucht ontsnapt aan mijn lippen. Het is onze laatste dag hier op dit bijzondere eiland, tien uur vliegen van Nederland, waar Bas en ik ons tien-jarig huwelijksjubileum vierden.

Niet alleen het land, maar ook het hotel was ons uitstekend bevallen en wat waren de mensen buitengewoon gastvrij.
Neem nu Kasun, de jonge hotelbediende. Werkelijk alles had hij er aangedaan om het ons naar de zin te maken. Elke dag lagen er kunstig gedrapeerde handdoeken voor ons klaar en waren de bedden keurig opgemaakt, soms zelfs opgevrolijkt met rozenblaadjes op de kussens. Wij lieten, op onze beurt, elke dag een fooi voor hem achter, zeker nadat hij ons eens in vertrouwen vertelde dat zijn vader geen werk had. Zijn moeder probeerde via de verkoop van door haar zelf geborduurde souvenirtjes wat extra inkomsten binnen te krijgen, maar daar konden ze niet van leven. De zorg voor het grote gezin kwam dus grotendeels voor zijn rekening.
Ik had intens met hem te doen. Omdat ik niet goed wist wat Bas daarvan zou vinden, keerde ik soms stiekem terug naar onze kamer om wat extra geld voor hem neer te leggen. Vanmorgen was ik dat ook van plan, maar Kasun was al druk bezig om onze kamer op orde te brengen. Wat onhandig stopte ik hem de fooi daarom maar in zijn handen. Allebei waren we duidelijk wat verlegen met de situatie. Uiteindelijk liep hij naar de deur en vroeg me om even op hem te wachten. Toen hij terugkwam toverde hij een plat pakje onder zijn overhemd vandaan, dat hij me stralend van genoegen overhandigde. Het was duidelijk hoeveel het voor hem betekende mij dit te geven. Ik besefte de grootsheid van zijn gebaar en omdat een weigering van mijn kant ongetwijfeld een grote belediging voor hem zou betekenen, nam ik ontroerd het cadeautje van hem aan en verstopte het zonder uit te pakken onder mijn hoofdkussen.

‘Heb je je koffer al ingepakt?’ Een frisgeurende Bas stapt de badkamer uit en haalt mij uit mijn gepeins.
‘Ik kreeg hem nog maar net dicht. We hebben veel te veel souvenirs gekocht.’
Lachend slaat hij zijn armen om me heen. ‘Nee hoor, zo kunnen we af en toe nog eens terugdenken aan deze vakantie. Wat hebben we het goed gehad, hè Ils?’
‘Nou en of! Helaas zit het er bijna op. We hebben nog een uurtje voordat de taxi komt. Zullen we nog even van de zon genieten?’
‘Een uitstekend plan. Ik hoorde dat in Nederland de temperatuur de komende week naar het vriespunt gaat dalen.’
Ik huiver bij het idee om terug te keren naar ons koude kikkerland, maar er zit niets anders op. Samen controleren we de kamer en daarna rollen we onze koffers richting het zwembad om ze naast de ligstoelen te parkeren. Even later koesteren we ons in de warmte van de vroege ochtendzon.

De koffers zijn net ingeleverd bij de incheckbalie van het vliegveld, als een stevige hand zich om mijn schouder klemt. ‘Mrs. De Winter?’
Geschrokken knik ik, waarop direct mijn polsen worden vastgepakt en in de boeien geslagen. Een angstig gevoel neemt bezit van me en om hulp vragend kijk ik over mijn schouder naar Bas, maar ik zie hem nergens.
Tijd om na te denken wordt me niet gegund. Ik krijg een harde duw in mijn rug en val voorover. Het interesseert de twee geüniformeerde mannen niets. Ze roepen iets onverstaanbaars, maar het klinkt in ieder geval niet vriendelijk. Ik probeer overeind te krabbelen, maar de boeien zitten me danig in de weg. De grootste trekt me overeind en er rest me niets anders dan hen gedwee te volgen. We stappen een kille ruimte binnen. De mannen wijzen naar een koffer op de grond, die ik meteen herken als de mijne. Al mijn souvenirs en kleren liggen er schaamteloos naast. Dan word ik attent gemaakt op een plat, glanzend pakje, dat me uitdagend lijkt toe te lachen vanaf een verveloos bureau. Het pakje van Kasun. De mannen kijken me met een wrede, veelbetekenende grijns aan. Ondanks de warmte, trekken er rillingen over mijn hele lijf als ik me plots de nieuwsberichten van het journaal en in de kranten herinner. Berichtgevingen over mensen, die beweerden niets af te weten van pakketjes met drugs in hun koffer. Hoe naïef vond ik dat altijd…
Ik voel nog hoe ik wankel en dan wordt het zwart.

‘Ils, Ilse!’ Ik voel weer een hand op mijn schouder.
Verward kijk ik om me heen en knipper met mijn ogen die prikken van het zonlicht dat reflecteert in het zwembadwater.
‘Ilse, wat was je ver weg. We moeten opschieten, de taxi is er al.’
Nog wat suf kijk ik in het lachende gezicht van Bas en zucht van opluchting als ik me realiseer dat ik zojuist wakker ben geschud uit een nare droom. Maar mijn opluchting is niet van lange duur.
‘Even wachten,’ roep ik naar Bas. Gehaast open ik mijn koffer en grabbel naar het cadeautje van Kasun. Als ik het in handen heb, scheur ik zonder aarzelen het glanzende papier aan flarden.
Daar ligt het, tussen wit vloeipapier: een sierlijk geborduurd zakdoekje.
Als ik de initialen van Bas en mij bespeur, kunstig verweven met een hoofdletter K, trekt een kleur over mijn wangen.

@irmamoekestorm 2016

Wil je alle verhalen lezen? Dan kun je de bundel bestellen bij Bol.com via deze link