Het proefkonijn

Vandaag gaat mijn leven totaal veranderen. Vandaag staat er een nieuwe ik op. Een ik die voortaan alles met het grootste gemak zal kunnen doen. Ik zal zomaar mijn bed uit kunnen springen om te gaan en staan waar ik wil. Lopen, huppelen, hardlopen, fietsen, bergen beklimmen… Vanaf vandaag zal ik bergen kunnen verzétten. Tenminste, als alles volgens plan verloopt.

Het is dé uitvinding van de eeuw. De ontwikkeling ervan is razendsnel gegaan. Eerst moest ik er nog om lachen. Maar nu… Nu mijn tante een nieuwe nier heeft gekregen, mijn zoontje is genezen van diabetes, door een alvleesklier om ‘u’ tegen te zeggen… Nu duizenden mensen door toedoen van die printer een totaal ander leven hebben gekregen… Nu lach ik niet meer. Of eigenlijk lach ik wel, maar puur van blijdschap en zeker niet meer spottend.

Het belooft dus de dag van mijn leven te worden, want vandaag is het namelijk mijn beurt. Nooit eerder in mijn leven was ik zo zenuwachtig, terwijl ik toch al voor heel wat hete vuren heb gestaan. Maar ik ben dan ook de eerste persoon bij wie men dit gaat proberen Toch heb ik er geen seconde aan getwijfeld of ik dit wel moest doen. Wat graag fungeer ik als proefkonijn.

Iemand met een groene jas, een blauw mutsje en een kapje voor de mond knikt me geruststellend toe. ‘Het komt allemaal in orde, mevrouw. Wij gaan goed voor u zorgen terwijl u slaapt.’ Een venijnige prik…

‘Mam, mama!’
Moeizaam open ik mijn ogen. Mijn zoon staat naast het bed en knijpt me stevig in mijn arm.
‘Wakker worden, mam.’
Slaapdronken kijk ik hem aan.
‘Ik voel me helemaal niet lekker. Ik heb al geprikt en ik zit veel te hoog. Zal ik extra insuline toedienen?’
‘Doe dat maar,’ zeg ik, klaarwakker nu. ‘Ik kom eruit.’
In plaats van te springen, hink ik met mijn krukken richting de badkamer. Mijn prothese staat trouw in een hoekje naast mijn bed te wachten.
Ik hoor mijn zoon mopperen en mijn hart huilt om hem, om mezelf, om al die mensen… Stel je toch voor dat…
En dit moest nog wel mijn dag worden, denk ik wrang. Maar dan lach ik door mijn tranen heen. Om mijn bizarre droom, maar vooral om het feit dat ik maar al te goed weet dat je ook bergen kunt verzetten door elke dag kleine kiezels te verplaatsen.

Dit verhaal schreef ik ooit voor de schrijfwedstrijd: ‘Stel je voor dat…’