Home alone

Wie wat bewaart, die heeft wat, zegt men… en dat is een wijs en waar woord. Zo ook in dit geval. Afgelopen oktober mocht ik de magische leeftijd van vijftig bereiken. Van mijn man kreeg ik een tegoedbon voor een ‘seniorenreisje’ voor één persoon plus een begeleider.  En die tegoedbon mag ik nu gaan besteden…

Een seniorenreisje? Ja, ik ben ongenadig geplaagd met het feit dat ik Sara mocht zien. Ik hoor nu bij de ouderen, de senioren dus. En mijn man mag mee als begeleider, hij is namelijk twee hele jaren jonger. Een briljante zet van hem.
De bestemming is Madeira! Volgens de tegoedbon kan ik straks gaan genieten van een luxueuze kamer met uitzicht op zee. Is mijn kamer voorzien van een oplaadpunt voor het gehoorapparaat en een bakje voor het kunstgebit. Er is een eigen parkeerplek voor de rollator en de Tena-afvalemmer wordt dagelijks geleegd…
Je begrijpt dat ik ontzettend naar dit alles uitzie en a.s. maandag is het al zover. Dan stap ik ’s morgens vroeg samen met mijn begeleider op het vliegtuig richting het Portugeese Bloemenparadijs.

Maar dat is maandag pas en voordat het zover is, moet er nog heel wat gebeuren. Het is namelijk de eerste keer sinds achttien jaar dat we samen weggaan. Eerlijk gezegd vind ik dat hartstikke leuk, maar eigenlijk ook wel heel erg spannend. Spannend om de jongens zomaar een hele week alleen thuis te laten. Hoe dichter de datum van vertrek nadert, hoe spannender ik het allemaal vind. Natuurlijk had ik allerlei opties bedacht. Ze konden gaan logeren, ik kon iemand vragen om bij ons in huis te komen, ze zouden ergens kunnen gaan eten… Maar nee, dat was allemaal niets. Ze vinden dat ze oud en wijs genoeg zijn om samen thuis te blijven. En wat zeur ik ook eigenlijk, oudste gaat in september het huis uit om op kamers te gaan wonen…

Toch blijft daar dat eigenaardige onrustige gevoel. Een soort van schuldgevoel… Dus ben ik de laatste dagen vooral bezig om de koelkast en de vriezer te bevoorraden, extra maaltijden te bereiden, wassen weg te werken. Ik heb een lijst aangelegd met allerlei voorschriften, tips en tricks. Wat voor eten er in huis is, hoe de vaatwasser en de wasmachine werken, wanneer het vuil naar buiten moet en natuurlijk dat ze vooral de goudvis niet moeten vergeten.

Maar daar waar ik een hartelijk dankjewel gehoopt had te horen, valt me een hartgrondig gebrom en een overdreven gezucht ten deel. Of ik dacht dat ze gek waren en dat ze het zonder mijn instructies niet zouden redden…
‘Mam,’ zeggen ze daarna heel lief en wijs, ‘het is echt lief bedoeld van je, maar wij redden het wel. En weet je wat jij moet doen? Gewoon lekker gaan genieten, want dat doen wij ook als jullie er niet zijn.’

En ja, dat moet ik dus maar gewoon gaan doen, lekker gaan genieten en even de boel de boel laten. Want de laatste dagen was ik vooral bezig om mijn schuldgevoel te sussen en zij prikten daar feilloos doorheen. Niet alleen ik, maar ook mijn kinderen worden een jaartje ouder, dat hebben ze maar weer eens bewezen.