Kringloop

Door-de-week heeft oudste een kamer elders en in het weekend een kamer thuis. Dat betekende dat alles dubbel aangeschaft moest worden. Gelukkig hebben we tegenwoordig zoiets als ‘Marktplaats’, handig en leuk voor een studentenbudget. Op die manier kon hij redelijk goedkoop zijn spullen aanschaffen.

Ook handig zijn de Kringloopwinkels die hier als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten. Tweedehands is hot! Vandaag word ik door zoon meegesleept naar zo’n winkel. Voor de gezelligheid hebben we oma ook meegevraagd. Zij houdt wel van scharrelen, op oma’s manier: alles moet even vastgepakt en besnuffeld worden. Met haar rollator stuurt ze vakkundig langs de schappen van de volle, maar o zo gezellige shop. Oma geniet met volle teugen, haar kan dit bezoekje niet lang genoeg duren.
‘Zoiets had je vroeger toch niet?’ zegt ze. ‘Gek he, maar tweedehandsspullen … dat was niet gebruikelijk en het is juist zo leuk.’
Ik kijk zoon eens aan, hij rolt een beetje (een klein beetje maar, hoor) met zijn ogen. Hij is in ieder geval geslaagd en heeft het hier allang weer gezien. Met wat pushen zit oma uiteindelijk weer in de auto. ‘Jammer,’ zucht ze. ‘Nou heb ik helemaal niets gekocht.’
Zacht vraag ik mijn zoon: ‘Zullen we nog even naar die nieuwste Kringloop gaan? Eventjes maar?’
Hij blijkt in een goede bui. ‘Ja joh, is goed hoor …’

En weer slenteren we langs talloze planken met glaasjes en prulletjes, snuffelen we tussen de kledingrekken. Oma komt ogen en oren tekort en wij hebben plezier in haar plezier.
Ondertussen geven wij onze ogen ook goed de kost.
‘Moet je dat nou zien!’ roept zoon. ‘Dat zou je toch voor je verdriet niet kopen?’
Zijn vinger wijst in de richting van een tafel. Ik schiet in de lach, het geval komt me zo bekend voor. Een jaar of veertig geleden was zo’n tafel heel ‘modern’. Hadden wij thuis niet net zo’n zwaar eiken exemplaar compleet met plavuizen blad?
Vertederd kijk ik naar de priegelspulletjes, ook al zo bekend. Dan weet ik het weer: ‘O ja, die had ik ook, ze stonden in mijn letterbak.’
‘Letterbak?’ vraagt zoonlief.
‘Ja, dat was een rek met vakjes en daar zette je allerlei prullaria in.’
Niet begrijpend schudt hij zijn hoofd over zoveel onzin.

Even later zetten we oma af bij haar huisje. Het is een goedkoop uitje geweest, want ze keert – tot haar teleurstelling – met lege handen terug. Maar vast niet tot mijn vaders teleurstelling. Want stel dat ze de foeilelijke plavuizen tafel had aangeschaft die hij jaren geleden voldaan op de brandstapel verbrand had …
Mijn vader verbrandde alles, dat mocht toen nog. ‘Als je mij er maar niet opgooit,’ was moeders gevleugelde uitspraak.
Achteraf gezien had hij al die spullen beter bij de Kringloopwinkel kunnen brengen. Maar ja, die bestond toen nog niet. Tijden veranderen en smaken ook. Of toch niet? Alles wat ooit ‘modern’ was, wordt vanzelf wel weer een keertje hip. En wat kon, kan niet meer, net zoals wat niet kon, nu wel kan. Zo zie je maar hoe gek het kan lopen in de kringloop der tijden en generaties.