Stil aan de plas

Het zou zomaar een gewone, zeer warme vakantiedag geweest kunnen zijn. Zo’n vakantiedag waarop je tegen je kinderen zegt: ‘Zullen we lekker naar de Surfplas gaan?’
Zo een gewone dag leek het, dus stelde ik het de kinderen voor, zij het met enige aarzeling. En zo togen we even later naar de Surfplas aan Zuidbuurtzijde…

Het voelde tegenstrijdig om daar op de weide van de Surfplas plezier te maken op deze zomerse dag. Al sinds deze dag was aangekondigd, had ik me afgevraagd hoe zo’n dag invulling zou krijgen. Kan ik het wel maken om ‘gewoon’ met de kinderen weg te gaan en plezier te maken op deze dag…
Want, hoewel het een gewone, warme vakantiedag leek, was het dat dus niet. Deze woensdag, hartje juli, was uitgeroepen tot ‘Nationale Dag van Rouw’ en de slachtoffers van de vliegramp in de Oekraine zouden naar Nederland gebracht worden.

Toch hadden meer mensen op deze dag, net als op een gewone vakantiedag, hetzelfde plan als ik opgevat. Misschien ook wel wat aarzelend. Verliefde stelletjes, gezinnen met joelende kinderen, groepjes jongelui met stereo-installaties.
Het was er heerlijk aan de plas. Terwijl het kwik al snel opliep tot rond de dertig graden, hadden wij verkoeling van het water en een frisse wind. Intussen konden we ‘meegenieten’ van de muziek uit de speakers van de stereo-installatie van de jongelui naast ons.

Maar ondanks dat, dwaalden mijn gedachten steeds af. Naar het vliegtuig dat nu vast al onderweg was. Naar al die mensen die daar stonden in de brandende zon, in afwachting van wat zou komen.
Ook mijn blikken dwaalden regelmatig af. Naar mijn horloge: is het al vier uur? Naar de overige mensen op het strandje: wat zouden zij doen om klokslag vier uur?

Totdat rond vieren de vrolijke muziek afkomstig van een CD uit de stereo-installatie van mijn buren abrupt stopte. De jongens schakelden het apparaat over op een nationale radiozender. Ik spitste mijn oren: hoorde ik dat nou goed? Een live verslag van de gebeurtenissn in Eindhoven…
De tranen sprongen me spontaan in de ogen. Toen om even over vieren luid en duidelijk de tonen van ‘The Last Post’ over het strandje schalden, kroop het kippenvel, ondanks de warmte, over mijn huid. Ook de jongelui en mijn kinderen zaten ademloos te luisteren, duidelijk onder de indruk, en er was geen kik te horen toen de minuut stilte volgde.
Daarna werd de radio uitgezet en zelfs de CD werd niet meer aangezet. Het bleef stil.

Nog steeds ben ik een beetje stil. Stil door alle gebeurtenissen rond de ramp. Stil door al het immense verdriet. Stil door de bijzondere manier waarop een klein land groot kan zijn. Stil door de onverwachte verbroedering.

Er zijn van die indringende gebeurtenissen waarvan je nooit vergeet waar je was toen het plaatsvond. Dit is er een.