Tanden op elkaar

‘Zo,’ zegt hij, terwijl hij mij een hand geeft, ‘dat is een lange afspraak.’
De moed zakt me meteen al in de schoenen. Ik had gehoopt dat ik binnen hooguit een half uur weer buiten zou staan. Wat zijn nou twee gaatjes?
‘Ja, neemt u maar plaats,’ dringt hij intussen al wat aan.
‘Ik kan nog zolang liggen,’ zeg ik luchtig, ‘daarom blijf ik ook maar zo lang mogelijk staan.’
Maar dan is er geen ontkomen meer aan en vlij ik me op de stoel. IJverig gaat hij aan de slag, terwijl ik mijn ogen stijf dichtgeknepen houd.

Ondertussen dwalen mijn gedachten af. Zomaar moet ik denken aan mijn vroegste tandartsherinnering. De schooltandarts. Een keer in de zoveel tijd draaide de witte kar van de schooltandarts ons schoolplein op. Dat veranderde gezellige leerlingen in één klap in hypernerveuze kinderen die nog maar aandacht hadden voor één ding….
Niet iedereen bezocht de bus, maar helaas moest ik er wel aan geloven. Terwijl de andere kinderen in de pauze om de bus heen joelden, lag ik met opengesperde mond in de tandartsstoel. Ik hoorde de assistente vragen of ik een mandarijntje wilde. Wat aardig, dacht ik nog en zo goed en kwaad als het ging met open mond en allerlei attributen erin, murmelde ik: ’Ja, graag.’
‘Ik heb het niet tegen jou,’ katte ze terug, terwijl ze naar de tandarts lachtte en hem een partje in zijn mond stak. Ik kon wel door de stoel zakken van schaamte.

Af en toe hoor ik de tandarts iets mompelen en na een poosje is gaatje één gedicht. Nou ja, gaatje… het bleek een behoorlijk gat. De volgende is de kies pal naast de zojuist gevulde. Ik zucht eens diep, hier moet over heen te komen zijn. En na de spoelbeurt, knijp ik mijn ogen weer stevig toe.

Nu zit ik samen met mijn moeder en broer in de wachtkamer van de tandarts waar ik na het akkefietje met de schooltandarts belandde. We kibbelen boven het geluid van de boor – die zelfs in de wachtkamer al duidelijk te horen is – over wie er straks als eerste in de stoel moet.
Mijn broertje heeft weer eens ‘modder’ tussen zijn tanden en moet toch echt beter gaan poetsen.
‘Ja,’ zegt mijn moeder, terwijl ze naar een ‘fraaie’ poster wijst van een kind met een allerbelabberst gebit, ‘anders gebeurt dat ook met jou.’ Tot op de dag van vandaag kan ik me die poster levendig voor ogen halen…

‘Dit is niet goed,’ zucht mijn tandarts. ‘Ik kan dit gat niet meer vullen, het is te diep. Er zal een wortelkanaalbehandeling moeten plaatsvinden.’
Geweldig, denk ik… Dat kan er nog wel bij…
‘Het moet wel nu direct, want ik durf u niet naar huis te sturen met een noodvulling,’ gaat hij verder.
Een assistente loopt zenuwachtig heen en weer. Afspraken moeten worden verzet, zijn pauze opgeofferd, materiaal in gereedheid gebracht… En ik? Ik moet nog een uur langer blijven. Dit wordt echt een langdurige zit.

Ik sluit mijn ogen maar weer, wat kan ik anders? Plots denk ik aan mijn voorlaatste tandarts waar ik eens een wortelkanaalbehandeling moest laten doen. Het was geen pretje. Er moest een lapje in mijn mond, maar dat was van latex en laat ik nu een latex-allergie hebben. Wat heb ik het benauwd gehad… misschien meer bij het idee van wat er zou gebeuren als de allergie zou opspelen dan dat ik er daadwerkelijk last van had. Je laatste uur zou maar slaan in de tandartsstoel…

Maar tot mijn grote opluchting hoor ik mijn tandarts zeggen: ‘U heeft een latexallergie toch? Gelukkig hebben we nog latexvrije lapjes. Nog eventjes hoor, dan is het klaar.’
Ik slaak een zucht van opluchting. Bij deze tandarts zit ik goed, weet ik. Eindelijk!
Nog even de tanden op elkaar…