Voorjaar in Madeira

Met een lading boodschappen kom ik thuis. Het lijkt wel voor een weeshuis, zo werd me nog (zoals zo vaak) ongevraagd meegedeeld in de supermarkt terwijl men meewarig naar mijn overvolle kar keek. En, zo volgde er ‘heel verrassend’, daar zal je voorlopig wel mee vooruit kunnen… Ik lachte maar eens, terwijl ik ondertussen dacht je moest eens weten. Twee keer in de week kom ik met zo’n vracht thuis. In een huis met tieners gaat er nu eenmaal heel veel doorheen, bizar veel…

Een gure wind blaast me bijna van mijn sokken en ik duik nog eens wat dieper in mijn dikke winterjas. Datzelfde ijskoude windje doet ook de takken van de winterharde palmbomen in de tuin van mijn buurman flink ritselen. Het brengt me terug naar een week geleden… Naar de palmbomen in Madeira, de aangename temperatuur van twintig graden én naar de stevige maar warme zeewind.

Ik heb het over de ‘seniorenreis’ naar Madeira die ik van mijn man cadeau kreeg voor mijn verjaardag. Het ligt helaas alweer achter ons. Wat hebben we genoten, mijn ‘begeleider’ en ik met ons gehuurde autootje, daar op dat prachtige Portugese eilandje in de Atlantische Oceaan. Van de geweldige natuur met palmen, bananenbomen, cactussen, vetplanten, vroege bloemen (zoals de Strelitzia en de Aronskelk), de voorjaarsachtige temperatuur, de overweldigende rotskusten, het heerlijke eten, de vriendelijke mensen en het luxe hotel direct aan het strand. Bovenop een klip. Het was al een reis op zich om onze hotelkamer te bereiken: Met de lift naar boven, een brug, weer een lift, nog een brug en weer een lift… Maar dan had je ook wat! Een kamer hoog op de klip met wijds zeezicht en een zwembad (binnen en buiten) vlak naast onze kamer…

Ik trek mijn sjaal over mijn neus en oren terwijl ik mijn tassen naar binnen sjouw. Het is hier in Nederland al gauw een graad of vijftien kouder. Behendig vul ik de nagenoeg lege koelkast. De jongens, die voor het eerst alleen thuis waren gebleven, hebben alles schoon opgemaakt, maar hebben ondertussen bewezen dat ze heel goed voor zichzelf kunnen zorgen. Mijn enige zorgpuntje, maar ik had me natuurlijk helemaal voor niets zorgen gemaakt.

Even later staar ik, behaaglijk voor de verwarming, naar buiten. Van de nog steeds ritselende takken van de palmbomen van mijn buurman dwaalt mijn blik naar mijn eigen tuintje. De sneeuwklokjes staan al bijna uitgebloeid naast een verdwaalde krokus, maar de narcissen staan in knop. Bodes van de lente. Al lijkt het nog winter in Holland, het voorjaar staat ook hier op het punt van aanbreken… En dan kan ik alleen maar tot één conclusie komen: ik ben bevoorrecht dat ik zo’n mooie vakantie mocht hebben en dat ik alvast een graantje mocht meepikken van dat wat bij ons nog komen gaat.