Zoete oogappel

Voor mijn deur staat een allerliefst leuk jochie van een jaar of vijf. Een klein beetje verlegen. Zijn grote blauwe ogen kijken mij verwachtingsvol aan. Op zijn karretje staan een paar plantjes. Dan valt al snel het kwartje: of ik een plantje wil kopen…

Onlangs had ik mezelf voorgenomen om niets meer aan de deur te kopen. Een collecte voor het goede doel… prima! Maar die ‘koop-toch-alstublief-een-pakje-kaarten-voor-de-zielige-kindjes’ of ‘een-pakje-stroopwafels-van-een-arme-student-actie’… nee daar ben ik mee gestopt. Het liep de spuigaten uit. En niet alleen de spuigaten, ook de kaartendoos en de voorraadkast.

Maar aan dit allerliefste, leuke jochie kan ik geen ‘nee’ verkopen. Zijn trotse waar blijkt te bestaan uit aardbeienplantjes die hij samen met zijn opa heeft gekweekt en nu langs de deur probeert te slijten.
Ik sta op het punt van vertrekken, dus pak ik snel mijn portemonnee waarin nog één muntje van 50 eurocent zit. Precies genoeg voor één plantje. Graag had ik hem helemaal losgemaakt, maar gezien zijn glunderende koppie vindt hij deze vangst al boven verwachting.

Achteloos zet ik het plantje op de keukentafel, pak mijn spullen en sluit de deur achter me. Het ventje staat inmiddels bij de deur van de buren. Op de hoek van de straat staat een vrouw, zijn moeder blijkbaar, want ze kijkt een beetje gegeneerd de andere kant op. Maar ik snap haar zorgen wel om haar oogappeltje, zo’n kleine marktkoopman moet je ook niet alleen over straat laten gaan.

Het aardbeienplantje staat intussen in mijn tuin. Ik heb geen moestuin, dus hij moet het doen met een plekje tussen de Lavendel en de Spaanse Margrietjes. Elke dag krijgt hij zijn drupjes water en dan bespeur ik ineens kleine, groene vruchtjes… Wat wonderlijk, wat mooi, wat bijzonder! Mijn aardbeienplantje – dat ik me liet aansmeren door een paar blauwe ogen – doet het echt!
Gisteren trof ik zowaar onder een groen blad één grote knalrode aardbei aan. Ik heb me afgevraagd wat ik met haar zou gaan doen. Het moest iets speciaals worden, dat stond vast: er jam van maken misschien of haar aanbieden op de veiling… Eigenlijk wilde ik niets liever dan er gewoon wat langer van genieten haar daar zo blozend te zien hangen aan míjn aardbeienplant. Ik kon er niet toe komen haar te plukken.

Totdat er zojuist een grote kraai neerstreek op mijn schutting, starend naar… mijn grote, blozende aardbei. Gelukkig had ik hem in de smiezen. Het zal je gebeuren… Mijn oogappeltje van vijftig cent verslonden door zo’n zwart mormel!
En zo komt het dat ik uiteindelijk toch mijn aardbei heb geoogst en haar heel langzaam en met mijn ogen dicht heb verorberd. En ik kan je verzekeren… niets heeft me ooit zo zoet gesmaakt.

foto: de bewuste aardbeienplant met de blozende aardbei in mijn achtertuin