Hulpsint enzo

Sint is alweer een poosje in het land. Ons huis staat hier
niet meer voor op zijn kop. De jongste is negen en gelooft ‘er’ niet meer in. Toch hangt het speciale sfeertje in de lucht sinds hij is gearriveerd, onze beste Sint. Op school worden loodjes getrokken voor de surprises, alles wordt uit de kast gehaald voor de pietengym en een sinterklaasfeestje op de sportvereniging.

‘Mam, mogen we vanavond onze schoen zetten?’ klinkt het op zaterdagavond. ‘Schoen zetten? Nee, toch jongens, daar heeft Sint niet op gerekend, hoor,’ lach ik hun opmerking weg. ‘Jullie weten toch wel hoe het zit?’ Jongste kijkt sip. O, help, daar ben ik helemaal niet mee bezig geweest, de laatste weken. Wat nu? Ik besluit om open kaart te spelen…

Al een paar weken gaat het niet erg goed. Er is iets mis met mijn prothese, waardoor het lopen pijnlijk is. Het wordt verholpen, hoor, maar dat kost tijd en geduld. Even passen, nog eens terug, opnieuw stellen, naar de revalidatiearts en ga zo maar door. Heel veel tijd heb ik niet gehad om in de winkels te snuffelen. Geen tijd en door alle pijn geen energie en geen mogelijkheid.

Oudste weet het wel en begrijpt het ook. Nu moet ik het mijn jongste uitleggen. Iets wat ik veel liever niet zou doen. Maar het moet wel. Ik voel me er, eerlijk gezegd, wat schuldig onder. Met grote ogen kijkt hij me aan als ik iets prevel over hulpsint die niet zo gemakkelijk loopt en haar taak heeft versloft. ‘Joh, mam,’ zegt hij, na mijn onhandige excuses, ‘het geeft helemaal niets, hoor. Het cadeautje wat ik het allerliefst wil hebben, is dat jij geen pijn meer hebt.’

Daar sta ik dan. Met een mond vol tanden en tranen in mijn ogen. Kinderen begrijpen zoveel meer dan je denkt. Wat een geschenk, die mannen van mij. Mijn allergrootste cadeau. Ik zal alles op alles zetten om het goed met hen te maken op pakjesavond!

©irma2012