Geen berg te hoog, geen put te diep

Vanaf ons terrasje kijk ik op de grote Spaanse stad Granada. We zijn al een dag of tien in Andalusië.

De eerste week waren we in de buurt van Ronda, een wat kleinere stad in Andalusië. We bivakkeerden in een landelijke omgeving met uitzicht op de bergen. Elke dag trokken de herder en de geitjes – luid klingelend met hun belletjes – langs. Vanaf het zwembad hadden we er prachtig zicht op. We genoten van mooie bergtochten, de typische witte dorpjes, ruïnes, zwevende gieren, granaatappel- en sinaasappelbomen, de tapas en de vriendelijkheid van de locals.
De stad Ronda is werkelijk adembenemend, gebouwd aan de rand van een metershoge ravijn. De stierenarena, de bruggen, de wandelroute langs het ravijn, het uitzicht, de oude gebouwen en smalle straatjes.
De rolstoel had het weleens moeilijk op de keitjes en ongelijke delen van de straten, maar wat ben ik blij dat we deze extra passagier meegenomen hebben en dat Jan ‘m overal naar toe duwt.

Ik keek er naar uit, naar deze vakantie, maar eerlijk gezegd zag ik er ook als een berg tegenop. Zo goed gaat het lopen nog steeds niet en wat moet je dan in een vreemd land, waar het en heel warm en heel ongelijk en stijl is? De rolstoel meenemen is weer een stap – hoe gaat dat in het vliegtuig en is het niet reuze onhandig in het buitenland – en zo werd de berg steeds hoger.
Onnodig hoog, want de rolstoel blijkt in werkelijkheid een goede keuze te zijn. Waar ik normaliter slechts een paar tientallen meters een stadje in kon lopen, gaan er nu deuren voor me open.

Gisteren zijn we een gedeelte van Granada stad wezen verkennen. De indrukwekkende basiliek, klooster en de Arabische wijk met smalle straatjes en enorm veel winkeltjes met snuisterijen. Nu kwam het Jan goed uit dat ik in de rolstoel zat, anders hadden we er waarschijnlijk veel langer over gedaan om die straatjes te passeren

Bergtochten te voet.. nee, die gaan het niet worden natuurlijk. Jan is op het moment dat ik dit stukje schrijf aan een bergtocht begonnen. En ik zit dus nu zomaar heerlijk wat te mijmeren op het terrasje voor ons huisje, terwijl ik af en toe opkijk en een blik over Granada en het Sierra Nevada gebergte werp. Niks mis mee! Straks plons ik lekker in het zwembad, duik ik weg in een van de ‘Zeven zussen’ en vanavond zoeken we samen een leuk restaurantje op. De tickets voor het overbekende, ‘dat moet je gezien hebben’ Alhambra zijn inmiddels geboekt en ook de extra passagier gaat dan weer mee op stap.

Ja het is anders dan anders, vakantie met die extra passagier, maar tot nu toe zorgt hij eigenlijk vooral voor veel voordelen. Zo zie je maar: geen berg te hoog, geen put te diep, ook als tie soms te hoog lijkt of donkerder dan de zwartste nacht. Zijn bergen er niet om te overwinnen en putten om er uit te klimmen? En zo is het leven toch heel goed ofwel: La vida es buena!