Hoe vrede begint

‘Dit is Elena,’ zegt de juf. ‘Elena komt bij ons in de klas. Ze spreekt onze taal niet zo goed, want ze woont nog maar kort in Nederland.’
Elena kijkt verlegen rond.
‘Misschien kun jij haar een beetje helpen, Saar?’ vraagt de juf aan mij.

De eerste maanden moet Elena erg wennen aan de nieuwe omgeving, de gewoontes in de klas en ook aan ons. Maar het gaat steeds beter en haar Nederlands gaat met sprongen vooruit. In de pauzes spelen we op het plein. Wij leren haar onze spelletjes en zij leert ons een spel uit haar land.
Regelmatig gaat ze na schooltijd met mij mee naar huis. We giebelen over jongens en kletsen over onze favoriete series, maar over zichzelf laat ze maar weinig los.

Het is net na Sinterklaas als de juf verklapt dat de grote kerstboom in de hal staat. We juichen, want we weten wat dat betekent. Elk jaar wordt de grote kerstboom versierd door de kinderen uit groep 8 en wij zijn dit jaar groep 8.
‘Hoera,’ roept Bas. ‘Mag ik de piek doen?’
‘Nee, juf, dat wil ik zo graag doen.’
‘Ik ook!’
‘Maar ik was eerst,’ zegt Bas sip en hij kijkt boos.
De piek van school is heel oud en heeft de vorm van een witte duif. Traditiegetrouw mag een leerling de duif in het topje van de boom zetten en een wens uitspreken.
‘Ho, ho,’ zegt de juf. ‘Als we klaar zijn met het versieren, wijs ik één van jullie daarvoor aan.’

De boom lijkt nog hoger en groter dan andere jaren en er moet een trap aan te pas komen. Er zijn wel honderd ballen en net zoveel lichtjes en die moeten netjes over de boom verdeeld worden.
Bas laat een bal vallen en Tom struikelt over een snoer. Isa wankelt op de trap.
‘Stop! Zo werkt het niet. Jullie moeten samenwerken,’ zegt de juf. ‘Verdeel de taken en help elkaar. In groep 8 moeten jullie dat kunnen.’

Dat samenwerken blijkt inderdaad een goed plan en de boom wordt voller en voller.
Mark houdt de trap vast terwijl ik erop klim om de de laatste bal in de boom te hangen. Hiervandaan heb ik mooi uitzicht op de hal. Daar is Bas. Hij doet echt zijn best, zijn wangen zijn knalrood. En Ilse en Karlijn vegen de vloer weer schoon. Ik zwaai naar de juf.
‘Voorzichtig, hoor, Saar!’ roept ze.
Nog één keer werp ik een blik op de hal. Weggedoken in een hoekje zit een meisje met donkere krullen. Snel klauter ik naar beneden.
‘Wat is er, Elena? Vind je het niet leuk?’ vraag ik als ik bij haar ben.
Elena haalt haar schouders op. ‘Dit jaar vieren we Kerstfeest zonder papa. Tato moet in ons land blijven, waar het oorlog is.’ Er drupt een traan en nog een. ‘Maar Kerstfeest is toch een feest van vrede?’
Ik ga bij haar zitten en sla een arm om haar heen, want ik weet niet goed wat ik moet zeggen.
Stil zitten we naast elkaar. Niemand ziet ons, behalve de juf. Ze knikt vriendelijk.
‘Toch ben ik blij dat ik hier veilig kan wonen en dat jij mijn vriendin bent.’ Elena veegt haar wangen droog en geeft me zomaar een knuffel.
Ik sta op en trek haar overeind.
‘Ik wil even iets aan de juf vragen,’ zeg ik. ‘Ik kom zo.’

De ballen en slingers in de boom glimmen in het licht van de lampjes en wij staan er met z’n allen glimmend van trots omheen.
‘Dit hebben jullie heel goed gedaan,’ zegt de juf. ‘De boom is nog nooit zo mooi geweest. Toch mist er nog één ding.’
We houden onze adem in. Dan kijkt ze naar Elena. ‘Jij mag het dit jaar doen.’
Bas kan het niet laten en roept: ‘Als je niet durft, doe ik het wel.’
Maar Elena klimt al lenig, zonder hulp, de trap op en zet de piek netjes op z’n plek. Over haar wens hoeft ze niet lang na te denken. ‘Ik hoop dat je vrede zal brengen, witte duif.’ Ze slikt een paar keer en vervolgt, een beetje schor: ‘En als je soms gaat vliegen, doe je dan de groeten aan Tato?’

We zijn er stil van, totdat Bas de stilte verbreekt.
‘Ik ben blij dat jij het mocht doen, Elena,’ zegt hij hoorbaar onder de indruk. ‘Ik zou geen betere wens weten.’
We zijn het allemaal met hem eens en een spontaan applaus voor Elena barst los.
De juf glimlacht. ‘Deze dag zal ik nooit vergeten,’ zegt ze zacht, ‘want weet je, jullie hebben vandaag laten zien hoe vrede begint.’

Klik hier voor meer kerstverhalen en – gedichten