Perfect in pyjama

Ik deed mee aan de schrijfwedstrijd: Kerst en corona van uitgeverij Quarantaine. En hoera! Mijn verhaal werd geselecteerd voor de bundel! Hieronder kun je mijn verhaal alvast lezen.

Al dagen staat ons huis op zijn kop. De wasmachine draait overuren, de vloer in de woonkamer wordt in de boenwas gezet en ook de ramen moeten eraan geloven. De logeerkamer wordt leeggeruimd en het logeerbed opgemaakt.

In de keuken is het een bende. Overal slingeren recepten en de oven en het gasfornuis staan constant aan. Her en der staan potten en pannen op het aanrecht en ook de vieze vaat staat er opgestapeld omdat de vaatwasser het niet aan kan.
Ik vind het wel wat hebben, al die drukte en ook de lekkere geuren kan ik best waarderen en dan mag ik ook nog alle probeersels van mama keuren.
Mama is niet zo’n held in de keuken, beweert papa altijd en alhoewel hij daarbij dan plagend naar mama kijkt, weet ik dat mama het geen leuk grapje vindt. Daarom doet ze nu natuurlijk ook zo haar best. Want we krijgen bezoek én het is bijna kerst. Om precies te zijn: morgen al!

‘Alstjeblieft, Gijs, schrap maar schoon,’ zegt mama, terwijl ze me de zoveelste beslagkom aanreikt en daarna een tulband in de oven schuift. ‘Op hoop van zegen … ’
‘Deze gaat eindelijk lukken, mama!’
Mama zucht, de lok voor haar ogen wappert op en neer. Haar wangen zitten onder de witte vegen van het meel.
‘Ik hoop het,’ zegt ze zacht. Ze gaat tegenover mij aan de keukentafel zitten en neemt een slok van haar imiddels koud geworden thee. ‘Ik weet niet wat ik anders moet. Misschien vanavond nog snel naar de supermarkt om een tulband te kopen.’
‘Bah, die zijn zo droog! Maar het komt heus wel goed. Kijk eens hoe mooi het beslag eruit ziet en het smaakt ook heerlijk!’
Abrupt zet mama haar theeglas weer neer, een scheut thee landt op het tafelkleed. Ze merkt het niet eens op, want ze haast zich naar de grote pan met soep.
‘Net op tijd!’ roept ze en draait het gas uit. ‘Het vlees moet nog precies een uur pruttelen en de stoofpeertjes ook.’
Ze loopt naar de tafel terug, maar struikelt over de dweilstok, die daar nu doelloos ligt. Ze kan zich nog net op de been houden en ploft snel op haar stoel. Er rolt zomaar een traan, hij trekt een spoor door de witte veeg op haar wang.
‘Mama! Wat is er?’
‘Ik ben een beetje moe.’
‘Verder niets?’
‘Nee. Hoewel … ik zit een beetje in mijn maag met tante Cor.’
‘Tante Cor? Moet je daarom huilen? Het is toch leuk dat ze komt logeren! Ik heb haar zo lang niet gezien. Jij vindt haar toch ook wel lief?’
Mama knikt. ‘Ja hoor, ze is best lief. Maar ze is gewoon zo anders dan papa, terwijl ze zijn zus is. Dat komt vast omdat ze bijna twaalf jaar ouder is.’
Mama pakt haar glas weer op, haar handen trillen.
‘Ik ben echt een beetje zenuwachtig, want tante Cor is perfect. Ze kan heel goed bakken en koken, haar huis is kraakhelder en zelf ziet ze er altijd uit om door een ringetje te halen.’
‘Maar mam,’ roep ik. ‘Ik ben blij dat jij niet perfect bent! Dan zouden je wangen nooit onder het meel zitten en zou ik nooit de ton met blokken om mogen kieperen. Jij bent de allerliefste en allerleukste mama die er bestaat!’
Mama lacht alweer en woelt met haar hand door mijn stekels. ‘We gaan er een mooie kerst van maken. Ik heb er echt mijn best voor gedaan!’
‘Dat weet ik en papa weet dat ook!’
‘Wat weet papa ook?’
‘Hé pap! Ben je daar al?’
Papa geeft me een knuffel en daarna is mama aan de beurt.
‘Jij weet toch dat mama haar best heeft gedaan voor tante Cor?’
‘Natuurlijk weet ik dat!’ Zijn blik dwaalt van de rommelige keuken naar de besmeurde wangen van mama om dan haar ogen te bereiken.
‘Tante Cor is … altijd zo … zo perfectionistisch,’ stottert ze.
‘Dat weet ik en daarom nodig ik haar niet zo vaak uit,’ zegt papa. ‘Maar morgen is het kerst en ze is helemaal alleen …’
‘Ja, ik weet het,’ zegt mama. ‘Het is ook goed en Gijs vindt het geweldig dat ze komt.’
Ik stuiter door de keuken. ‘Ze is toch best aardig?’
‘Tja,’ zegt papa, ‘Tante Corona heeft zo haar eigenaardigheden, maar verder bedoelt ze het goed.’
‘Co-ro-na?’ proest ik.
‘Ja, zo heet ze voluit. Opa en oma vonden die naam te chique en noemden haar Cor, maar tegenwoordig wil ze Corona genoemd worden.’
‘Wat ben je eigenlijk vroeg thuis?’ Over mijn hoofd kijkt mama bezorgd naar papa.
Ik kijk ook eens goed naar hem. Hij ziet er vreemd wit uit.
‘Ik voel me niet echt fit,’ zegt hij, terwijl hij moet hoesten.
‘Jij ook al niet?’ zegt mama. ‘Ik heb hoofdpijn en ben zo rillerig. Ik ga even liggen. Vanavond ruim ik de troep wel verder op.’
Papa loopt achter haar aan naar boven.

Ik kijk de keuken rond. Al mama’s voorbereiding dreigen alwéér in de soep te lopen. Snel draai ik het vuur onder het vlees en de stoofpeertjes uit en werp een blik in de oven. Precies op tijd tover ik er een pracht van een tulband uit. Dan haal ik de vaatwasser leeg en ruim hem opnieuw in. Ik dweil en poets tot alles weer glimt en schep daarna een kop soep uit de pan. Als ik tijdens het televisie-kijken mijn soep lepel, komt mama beneden.
‘Heb jij alles opgeruimd?’ vraagt ze blij verrast.
Ik knik trots, maar als ik haar aankijk, schrik ik.
‘Je bent ziek, hè?’
‘Ja,’ zegt ze, ‘en papa ook, nog erger dan ik. We hebben tante Cor net afgebeld.’
‘Wat jammer en vooral voor haar.’
Mama knikt. ‘Ze had er alle begrip voor en ze zou nu haar buurvrouw uitnodigen, die ook alleen is.’
‘Wauw, wat goed! Maar … al jouw voorbereidingen zijn nu wel voor niets geweest.’
‘Nee hoor,’ lacht mama, ‘want morgen vieren we kerst. Kerst in pyjama.’
‘Gelukkig maar! Gelukkig gaat kerst gewoon door,’ zucht ik. ‘Met of zonder Corona …’