Anders dan anders

Weer loop ik door die lange, lange gang. Door exact zo’n gang als die van afgelopen zomer. Dag in, dag uit, week in week uit, liep ik daar, op weg naar mijn lieve vader, die ik in de ziekenhuiskamer wist. Mijn vader was zo ziek en zes weken geleden is hij hier, in dit ziekenhuis, overleden.
Nu loop ik twee verdiepingen lager in hetzelfde gebouw. Dit keer voor mijn moeder, die deze week getroffen werd door een herseninfarct. Het is wel erg confronterend.

Als ik bij haar binnenkom, tref ik een blije moeder aan. Wat is ze ongelofelijk opgewekt en moedig. Ik ben zo trots op haar zoals zij zich hier ook weer doorheen slaat. Ze ligt op een gewone zaal, na 24 uur op de Braincare-afdeling aan de monitor te hebben gelegen. Ze knapt wonderwel op. Helaas kan ze nog niet naar huis. Ze moet wachten op een plekje in een revaldiatiecentrum om verder te werken aan haar herstel.
Haar huisje heb ik al aan kant gemaakt. De bloemen weggegooid, de koelkast leeggemaakt. Het kerststukje aan de buren gegeven. Ik leegde de brievenbus en nam de kerstkaarten die er lagen voor haar mee. Kerst, ja het is al bijna kerst … het zal anders zijn dan andere jaren. Anders omdat pap er niet meer is. Anders omdat mam ook niet thuis zal zijn. Met moeite wist ik mijn tranen te bedwingen.

Even later zit ik aan haar bed. Gretig leest ze de kaarten; ze straalt. Ik kijk eens rond … het is wel druk op zaal. Er liggen nog drie mannen. De man naast mijn moeder maakt de meeste herrie. Ik ben er al snel achter: dat moet Haagse Harry in eigen persoon zijn. Wat een drukte maakt die man! Hij spreekt de zusters aan, telefoneert, probeert ook mij aan te klampen en dat allemaal met een plat Haags accent. Ik moet echt op mijn lip bijten en kijk mijn moeder veelbetekenend aan. Ook zij doet haar best om haar lach te onderdrukken.
‘Hij gaat morgen weg,’ fluistert ze.
‘O, gelukkig maar,’ fluister ik terug.
Intussen telefoneert Harry lustig verder.
‘Ik hep altèd pech,’ zegt hij dan op spijtige toon tegen een verpleegkundige. Hij probeert mij ook weer in het gesprek te betrekken en eerlijk gezegd ben ik best wel wat nieuwsgierig.
‘Ja, ik mot un rollatôh hebbuh voâh thuis, mâh die dinguh zèn 85 cent peâh dag als jèh die mot huren. En die centuh hep ik niet. Bè duh kringloâp hebbuh ze ze oâk al niet.’
Zomaar krijg ik medelijden met Harry en mam ook. Ik heb alweer spijt dat ik zo naar over hem dacht.
En dan zegt moeder ineens zacht: ‘Zullen we hem de rollator van pa schenken?’
Ik ben blij verrast. ‘Wat een geweldig idee!’
Harry weet niet wat hij hoort als ma het hem aanbiedt en de tranen (die toch al hoog zitten) schieten me in de ogen. De man is zo dankbaar.
‘Ik wil eâh bès ies voâh geven, hoâh,’ zegt hij.
‘Nee, dat hoeft echt niet, ik hoef er niets voor te hebben,’ zeg ma. ‘Ik weet zeker dat mijn man het heel fijn had gevonden, dat jij hem zo goed kunt gebruiken.’
Ik knik, zo mogelijk nog trotser dan ik al was.
‘Ja, dit is inderdaad helemaal in de lijn van pa,’ bevestig ik.
Ik app mijn broer en die regelt dat hij die avond de rollator al krijgt.

De volgende dag kom ik Harry toch nog tegen. Op de gang. Met zijn rollator. Nu is het zijn beurt om te stralen, zo blij is hij met zijn karretje. Er staat een plastic tasje bovenop, daar blijken al zijn bezittingen in te zitten. De rolstoeltaxi is inmiddels gearriveerd. Verder is er niemand, niemand die hem ophaalt of met hem meegaat en ook al die tijd in het ziekenhuis is er niemand bij hem langsgeweest. Hij komt ons nog even speciaal gedag zeggen: ‘Heil eâhrg bedankt en un gezegenduh dag nog!’ En dan schuifelt hij weg, achter zijn nieuwe rollator. Hoe zou hij kerstfeest vieren?

Ik kijk ma aan. Dankbaar ben ik. Dankbaar voor wat ze deed, voor wie ze is. Dankbaar voor pap, voor alles wat hij gaf, aan mij, aan anderen. Ja, kerst wordt anders dan anders. Anders, maar toch goed.