Een Gouden Moment

Deze blog is ook te lezen op Mijn Kerk

Mijn ouwe getrouwe karretje heeft me in al die vijftien jaar, dat ik hem nu in mijn bezit heb, nog nooit in de steek gelaten. Met zijn sprankelende, opvallend gouden kleur, verwierf hij al gauw de liefkozende titel: Gouden Koets. Juist vanwege mijn handicap is het koetsje voor mij ook echt goud waard. Waar zou ik zijn zonder?

Ouderdom komt…
Toch kan ik wel merken dat de ouderdom ook bij hem met gebreken komt. Hij gaat hier en daar wat mankementen vertonen. Kleine mankementjes: een knopje of schuifje dat los zit, de centrale deurvergrendeling die niet meer werkt. Niets onoverkomelijks, rijden doet hij nog als een vorst.

Totdat onlangs de autoradio het begaf en dat terwijl ik voor de muzikale omlijsting tijdens mijn rijtoer totaal afhankelijk ben van de radio. Een CD-speler of ander vernuft is niet ingebouwd. O ja, wel een cassetterecorder… je weet nog wel… Maar helaas, de stoffige cassettebandjes had ik kortgeleden opgeruimd.
De vreemde stilte die er viel, deed me beseffen dat ik nog nooit in mijn koets had gereden zonder het geluid van de radio. Ook viel het me op, dat mijn karretje toch hier en daar wel wat kraakte en piepte. De radio had zijn reumatiek mooi weten te verdoezelen.

Weldadige rust
Een paar dagen was het echt onwennig, die stilte in de auto, maar toen begon ik het warempel te waarderen. Want waar is het tegenwoordig nog echt stil? Zelfs thuis niet: al is het niet de radio, dan toch wel de televisie of het blikkerige geluid vanuit de computers, tablets of Nintendo’s van mijn zoons die door het huis schalt. Altijd en overal is er wel bedrijvigheid of rumoer.
Toen manlief me vroeg of mijn autoradio nog gerepareerd moest worden, wist ik dan ook ineens dat ik het niet noodzakelijk vond. Als de radio weer zou werken, zou de muziek automatisch de stilte overstemmen en de weldadige rust, die ik intussen zo ben gaan waarderen, met één klap verstoren.

Een lied
En zo komt het dat mijn radio nog steeds zacht op de stoorzender staat en dat me, zodra ik in mijn koetsje stap, een heerlijke oase van rust omgeeft. Hoewel ik me natuurlijk moet blijven concentreren op het verkeer, is zo’n ritje in mijn Gouden Koets een gouden moment geworden. Een moment waarop ik eens bewust diep in- en uitadem of een lied, dat zomaar opwelt, neurie: Geef ons Uw vrede, in deze stilte, breng onze onrust tot rust* en waarop ik verwonderd denk: Amen!

* Sela