Gouden Koets

Deze column is ook te lezen op Maassluis.nu

Wat is dat toch dat iedereen altijd maar de spot met hem drijft, terwijl hij dat echt niet verdient? Al ruim vijftien jaar staat hij, zonder pruttelen, dag en nacht voor mij klaar en brengt me daar waar ik maar wil. Nog nooit heeft hij me in de steek gelaten en nog nooit heeft hij me peperdure reparaties in mijn maag gesplitst. Oké, op wat kleine mankementjes na, die ik de moeite van het repareren niet waard vind.

Daar staat tegenover dat hij bij mij een luizenleventje heeft. Af en toe trap ik hem eens stevig op zijn staart, maar dat zijn meestal maar korte afstanden. Voor het overige tuft mijn ouwe getrouwe met een maximaal toegestane snelheid van dertig, hooguit vijftig kilometer door de bebouwde kom. Hij wordt op tijd gevoed en gelaafd. Kortom hij geniet een prima oudedag en dat verdient hij ook.

De reden van de spot zit ‘m dan ook niet in zijn daden maar voornamelijk in zijn uiterlijk. Mijn karretje wordt gediscrimineerd vanwege zijn opzichtige kleur. Zijn diep gele oftewel gouden kleur is namelijk de reden voor een hoop hilariteit.

Van mij heeft hij juist om die reden een eretitel gekregen: Gouden Koets. Als ik in hem rondrijd, voel ik me een ware koningin. Want door de in het oog springende kleur, word ik altijd en overal direct herkend, dus zwaai en toeter ik wat af. Stiekem denk ik dan ook dat de spottende uitlatingen vooral gebaseerd zijn op jaloezie.

Maar nu heb ik dan toch een medestander gevonden, uit onverwachte hoek.
‘Kijk eens, wat mooi!’ hoor ik een bewonderend stemmetje zeggen, ademloos bijna, als ik uit mijn koetsje stap. ‘Een Góuden Auto. Dat zal een dure zijn!’
Verrast blijf ik staan. Dat kleine meisje heeft het begrepen! Eindelijk iemand die mijn koets op waarde weet te schatten. Want hij is inderdaad helemaal goud en zijn waarde is niet in geld uit te drukken.

Dus medeweggebruikers, zouden jullie dat a.u.b. in de oren willen knopen en voortaan wat meer eerbied kunnen tonen als jullie mij in mijn koets voorbij zien st/wuiven?!