Het geheim van de schelp

De mooie schelp op oma’s dressoir was niet zomaar een schelp. Het was een schelp, zo beweerde zij, die je meevoerde over de wereldzeeën. Dikwijls pakte ze de grote, bruin met oranje en geel gespikkelde schelp op om hem voorzichtig tegen haar oor te vlijen. Haar vinger legde ze dan voor haar lippen… sssttt…

Ruisen
Alleen als het heel stil was immers, kon zij de zee, waar de schelp vandaan kwam, horen ruisen. Gelukzalig keek ze in het rond als het haar was gelukt om het bruisen van de golven haar oor in te laten stromen.

Gefopt?
Op een dag zette oma de schelp tegen mijn oor. Wat voelde ik me groot. Weer legde ze haar vinger voor haar lippen… sssttt… goed luisteren. Maar, hoe ik ook luisterde, ik hoorde niets. Oma had mij vast en zeker gefopt. Toch keek ik elke keer als ik bij haar op bezoek was verlangend naar de schelp op haar dressoir. Ik wilde ook zo graag de zee horen.

Palmenstrand
Eens, toen oma in de keuken was, greep ik mijn kans. Ik pakte de schelp en zette ‘m aan mijn oor. Ik hoefde niet om stilte te vragen, want het was muisstil. Tot het uiterste spande ik me in en toen ineens hoorde ik het: het ruisen van de zee. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en even stond ik bij de zee, die ik eens gezien had op een foto: een blauwe zee omgeven door een wit strand met palmbomen. In de verte zag ik dolfijnen springen. Meeuwen cirkelden krijsend boven de golven.

Duizend stukjes
Even maar… want toen kwam oma de kamer binnen. Van schrik liet ik de schelp vallen, hij spatte in duizend stukjes uiteen. Tranen stroomden over mijn wangen, maar oma was niet boos. Ze vroeg me alleen of ik de zee had gehoord. Ik knikte en zij straalde. Ze zei dat dat heel goed was. Ze droogde mijn tranen en daarna wijdde ze mij in in het geheim van het ruisen van de schelp.

Weemoed
Nog altijd moet ik, zodra ik ergens een grote schelp zie, stiekem even luisteren naar de zee en dan denk ik met weemoed aan mijn lieve oma en het prachtige schelpengeheim.