Het Grote Borduurwerk

We hebben geen klik, naald, draad en ik. En echt, ik heb het wel geprobeerd. Heus…

Klittenbende
Al op de lagere school ontstond tijdens de handwerkles aan mijn haaknaald alleen een lang, smal wormpje in plaats van dat leuke onderzettertje. Ook borduren bleek geen succes. Met geen mogelijkheid kon ik wijs uit de grote klittenbende aan de achterkant. Toen de zelfgebreide trui in de mode kwam, moest en zou ik er ook één breien. Uiteindelijk heb ik ‘m nooit gedragen; geen gezicht met al die gaten. Ik liet namelijk weleens een steekje vallen.

Wirwar
Maar daarom kan ik dubbel genieten van zelfgemaakte creaties van anderen. Onlangs toonde de dochter van een vriendin een prachtig borduurwerk dat haar moeder grotendeels had gemaakt. Het was nog net niet af toen ze overleed en nu had iemand anders het afgemaakt. Als je ernaar kijkt, zie je voor je hoe haar hand heel precies het werk deed. Nauwkeurig tellend, alle steekjes op de juiste plek. Kruisje voor kruisje, kleur bij kleur. Wat een dierbaar stuk. Toch was ook dit borduurwerk aan de achterkant een wirwar van draden.

Patroon
Eigenlijk lijkt het hier op aarde wel wat op de achterkant van zo’n borduurwerk. Ik snap zo vaak niet waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Waarom doet God het zo en waarom niet op die manier? Waarom die vliegtuigcrash, ben ik gehandicapt, is juist die dierbare vriendin overleden? Er lijkt dikwijls geen touw aan vast te knopen. En als je denkt het patroon te ontdekken, word je toch weer op het verkeerde spoor gezet.

Steekje
Het maakt me des te nieuwsgieriger naar het moment dat de grote Maker het borduurwerk gaat omdraaien. Hoe zou het er dan uitzien? Vast veel mooier dan ik me ooit kan voorstellen. Straks… als hij laat zien welk doel alle af- en aanhechtigingen hebben, die soms zo’n pijn doen. Als alles op zijn plek valt.
God borduurt met fijne precisie – kruisje voor kruisje, kleur bij kleur – verder naar dat grote doel: zijn terugkeer. Zou hij al bijna zover zijn? In ieder geval zal hij nooít een steekje laten vallen.

Blikvanger
Het borduurwerk van mijn vriendin hangt inmiddels ingelijst op een ereplekje in haar woonkamer. Een prachtige blikvanger, precies zoals zij het bedoeld moet hebben. Haar liefdevolle arbeid straalt er vanaf. Niets is er meer te zien van de dradenpartij aan de achterkant, van de hechtpunten. Zonder dat had het immers ook nooit zo’n mooi geheel kunnen worden?

Deze blog is ook te lezen op Mijn Kerk