Knipoog uit de hemel

Tussen de buien door, schijnt ook af en toe de zon, wat resulteert in een schitterende regenboog.
Mijn oudste zoon en ik bewonderen dit schilderspalet, terwijl we in de vroege avond naar zijn school rijden. We krijgen daar informatie over zijn excursiereis naar Berlijn. Binnenkort stapt hij in de bus richting Duitsland.

Excursie
In Berlijn zal hij de Reichstag en de Brandenburger Tor gaan bezichtigen, rondwandelen op de Kurfürstendamm. Maar ook de Berlijnse Muur, kamp Bergen-Belsen en het Holocaustmonument zijn een programma-onderdeel. Ze vormen immers de geschiedenis van de Bundesrepublik.
Niet voor niets begint de docent zijn informatiepraatje met een verwijzing naar een recentelijk door Angela Merkel gehouden speech over de vluchtelingen in Duitsland, het land dat als geen ander voor zovelen de deur wijd open zet. ‘De wereld,’ sprak Merkel letterlijk, ‘ziet Duitsland als een land van hoop. Dat was niet altijd zo.’
Ik kan niet vermijden dat er kippenvel op mijn armen ontstaat. Nee, dat was zeker niet altijd zo, maar kijk nu…

Vrijwilliger
Eigenlijk zou ik hier vanavond niet zitten, want het plan was dat mijn man mee zou gaan. Het liep anders. Vorige week besloot onze buurgemeente Maassluis zich beschikbaar te stellen voor noodopvang van tweehonderd vluchtelingen. Alles werd in paraatheid gebracht. Er werd een beroep gedaan op de inwoners om zich als vrijwilliger op te geven om de vluchtelingen straks op te vangen en om hulp te bieden bij de Voedselbank. Ook mijn man gaf gehoor aan deze oproep. Vanmiddag kreeg hij te horen dat hij zich zo snel mogelijk moest melden bij de sporthal. De bussen met vluchtelingen zouden daar vanavond al arriveren.

Vluchten
Vandaar dat niet hij, maar ik met onze zoon in de aula van school zit. Ik wrijf eens over mijn armen. De uitspraak van Merkel raakt me. Terwijl mijn zoon straks op de bus stapt om een prachtige excursie te maken en daarna weer vol verhalen terug te keren, stappen er op dit moment mensen uit een bus na een ellendige reis van soms wel meer dan zes weken. Baby’s, kinderen, pubers, ouders, grootouders. Niet voor een excursie, maar met als enig doel: hoop. Hoop op een veilig bestaan, daarvoor alles achterlatend en niet wetend of ze ooit hun vaderland nog zullen zien.

Gods knipoog
Ik bid dat wij Nederlanders ons land en ons hart openzetten voor mensen die dat zo hard nodig hebben. Dat ook wij een land van hoop mogen zijn.
Dat schilderspalet boven de stad, schitterde daar niet voor niets, weet ik ineens. De regenboog – teken van Gods trouw, teken van hoop – was een knipoog rechtstreeks uit de hemel.

Deze blog is ook te lezen op Mijn Kerk