De datum had ik omcirkeld in mijn agenda, want dat ik het ging vieren stond als een paal boven water, evenals het feit dat het een intiem feestje moest worden. Alleen de locatie was nog onbekend, die zou op de dag zelf duidelijk worden.
Vandaag is de dag aangebroken en de locatie bekend, zelfs de zon gluurt door de grijze wolken die zich dreigend boven mijn tuin samenpakken: het is nu of nooit!
Ik sta met een glas Jip-en-Janneke-champagne (het is tenslotte nog vroeg) onder de met rode, hartvormige ballonnen versierde pergola.
‘Op mijn honderdste 120-woorden-stukje,’ proost ik met ‘me, myself and I’ terwijl de lucht openbarst en er een koude douche op me neerplenst; de pergola biedt geen beschutting.
Kort verhaal ter ere van mijn 100ste 120-woorden-verhaaltje met als themawoord ‘pergola’.
Stemmen mag: als je dit verhaaltje waardeert, kun je een ‘hartje’ achterlaten op de site van 120 woorden (via deze link en klik daar op ‘de moeite waard’)