Mission Impossible

Vannacht om 02.45 uur ging bij ons de wekker om onze
oudste te wekken. Dat was eigenlijk overbodig, want hij stond zich al aan te kleden. Logisch, want je gaat niet iedere dag een dagje naar Parijs.

Het went al bijna. Twee weken geleden ging hij op werkweek naar Engeland. Toen speelde eenzelfde tafereel. Vroeg op, ‘dag pap, dag mam, tot binnenkort’. Zelf ben ik nog nooit in Engeland geweest. Maar mijn zoon van amper dertien lijkt een ware globetrotter te worden.

Vandaag gaat Bart dus naar Parijs, naar Euro Disney, wel te verstaan. Zomaar, een dagje. Alsof het niets is… Vannacht om 01.30 uur hopen ze weer te arriveren bij school. Leuk hoor, voor die kinderen. Wij gingen vroeger gewoon ‘om de hoek’ naar de Efteling. Maar laat ik het nu niet over ‘vroeger’ hebben…

Als ouder, wil je je kind zo’n dagje niet ontzeggen. Het alternatief is, dat je kind anders naar school moet. Want als je niet mee gaat, dan krijg je niet zomaar een dagje vrij. Stel je voor, naar school! Dat zou toch wat zijn. Dus draven pa en ma weer braaf op. Om te halen en te brengen. Te vertroetelen en te verwennen. Om de portemonnee te trekken. Je gunt je kind het beste, nietwaar?

En passant gaat hij dit weekend ook nog mee op kamp met zijn bijbelstudieclub. Gelukkig slaan ze deze keer hun tenten op in de zeer nabije omgeving en is het reismiddel de stalen ros. ‘Mission Impossible’ luidt het thema van het kamp. Hoe toepasselijk, denk ik, want hoe overleef je zoveel uitjes? Maar Bart laat zich niet gek maken; hoe meer, hoe beter. Daar draait hij toch echt zijn hand niet voor om. Wat nou, Mission Impossible?