Sinds de diagnose is zijn leventje drastisch veranderd. Op gezette tijden krijgt hij nu zijn tussendoortjes en eten, glucose meten en insuline toedienen is vaste prik.
Elke drie maanden wordt hij in het ziekenhuis doorgezaagd over zijn eetgewoonten, spuitgewoonten, spuitplekken, glucosewaarden.
Op zijn eigen, humoristische manier, weet hij zich er steeds doorheen te slaan.
Bij de laatste controle vliegen zijn grapjes weer over tafel.
‘Je kan die dokters beter maar een beetje lol geven, altijd met zieken werken lijkt me geen pretje,’ luidt zijn nuchtere commentaar, na het consult.
Pertinent geen spuit elf, mijn dappere tienjarige; hij slaat immers juist de spijker op zijn kop. Dankzij al hún inzet kan hij, ondanks alles, toch een zo prettig mogelijk leven leiden.
Kort verhaal van precies 120 woorden met als themawoord ‘diagnose’.
Stemmen mag: als je dit verhaaltje waardeert, kun je een ‘hartje’ achterlaten (klik daarvoor op ‘de moeite waard’) op 120woorden