Zoete puber

Eten. Je hebt het nodig en je kunt ervan genieten. Je kauwt, proeft en slikt het om het daarna te laten verdwijnen in een donker gat… Maar wat er daar verder allemaal mee gebeurt, daar denk je bijna nooit over na.
Totdat het ineens niet goed gaat daar binnen. Pas dan besef je wat een wonder een goed werkend lichaam is.

Neem nou onze bijna veertien-jarige zoon. Hij heeft diabetes sinds zijn derde levensjaar. De normaal gesproken zo slimme alvleesklier werkt bij hem niet meer. De energie die je nodig hebt voor je lichaam om normaal te functioneren en die je uit je eten haalt, wordt niet meer opgenomen in zijn cellen. Dat komt omdat het sleuteltje dat de cellen moet open (stofje insuline) niet meer wordt aangemaakt. De energie kan de cellen dus niet bereiken, met alle gevolgen van dien.

Daarom moeten we dat euvel dus handmatig oplossen. Dat kan gelukkig door het spuiten van insuline. Maar de hoeveelheid daarvan bepalen is best ingewikkeld. Het kost enorm veel moeite en toewijding om zijn lichaamshuishouding enigszins normaal te laten reguleren. Sinds twee jaar heeft hij een mooi hulpmiddel in de vorm van een pompje. Dat is fijn en heel handig, maar toch vervangt het de alvleesklier niet helemaal. Je moet er altijd bij blijven nadenken: hoeveel eet ik, wanneer, wat ga ik nog meer doen, moet ik sporten?

Elke drie maanden gaan we voor controle naar één of meer leden van het kinderdiabetesteam. Arts, verpleegkundige, psycholoog en een diëtiste. Zes weken geleden bleek bij zo’n controle dat het niet zo heel goed met hem ging. Zijn gemiddelde waarde was veel te hoog. Dat kan heel nare gevolgen op de lange termijn hebben. Daar moest dus wat aan veranderen. Aan de instellingen van de pomp, maar ook aan de instelling van hem zelf: nog meer meten, nog vaker de infusieset van de pomp vervangen, nog beter de koolhydraten tellen, nog meer… Best moeilijk voor een puber, die zijn diabetes helemaal niet zo interessant vindt.

Gisteren moesten we terug voor een tussentijdse controle. Wat een mooi nieuws mochten we horen: al de inspanningen zijn niet tevergeefs geweest. De gemiddelde waarde is al bijna weer zoals het moet zijn en dat in slechts zes weken tijd.

Het was hard werken, de afgelopen zes weken, het gaat echt niet allemaal vanzelf. Daarom ben ik ook zo blij met dit resultaat, maar vooral ook dat zijn inzet beloond is. Ja, ik ben ontzettend trots op hem, mijn ‘zoete’ puber, die dit toch maar mooi wist te fiksen!