Het raadsel van de egels (4 – slot)

Door het regenachtig weer van de afgelopen dagen heb ik niet veel tijd doorgebracht in de tuin, maar zo had ik wel weer tijd voor andere dingen. De door Rob (van Programma De Smaakpolitie – zie deel 3) aangewakkerde schoonmaakwoede die begon bij het onderhanden nemen mijn koelkast, kon niet meer geblust worden. In mijn verbeelding zag ik overál in mijn keuken kleine beestjes, beter bekend als bacteriën, krioelen. Er zat dus niets anders op dan ze allemaal met een emmer sop te lijf te gaan. Gerustgesteld en opgelucht bekeek ik na afloop van de poetsbeurt het resultaat: dag beestjes, welkom schone keuken.

Door al dat gepoets heb ik wel mijn vrienden in de tuin schromelijk verwaarloosd. Het ziet er nog steeds druilerig uit buiten. Arme egels, hoe zou het hen vergaan? Zodra ik mijn voeten buiten de deur zet echter, wacht me een aangename verrassing. Vrijwel meteen word ik verwelkomd door mijn twee stekelige maatjes. Blijkbaar hebben ze me dus echt gemist. Ze dansen rond mijn voeten alsof ze me iets willen vertellen. Zo snel als hun kleine pootjes hen kunnen dragen, lopen ze voor me uit, naar hun stamplekje bij de temperatuurmeter.

Daar staan tot mijn verbazing alle ingrediënten voor een feestje uit mijn koelkast klaar. Bier, limonade, salade… De egeltjes dansen in het rond. Ik sta alleen maar verbluft toe te kijken. Dan gaan ook mijn voetjes van de vloer, want al had ik geen behoefte aan de denkbeeldige beestjes die in mijn koelkast een party hielden, met deze lieve beestjes wil ik best een feestje vieren. Zo komt mijn wens toch nog uit. Na een poosje plof ik doodmoe van het dansen neer in mijn rieten tuinstoeltje.

Als ik mijn ogen weer open, zijn er geen restanten te bespeuren van een tuinfeest. De egeltjes staan gewoon op hun vaste plekje in de aarde. Die rare fantasie van mij ging weer eens met me op de loop. Dezelfde fantasie die de bloemen menselijke eigenschappen toebedeelt, onzichtbare bacteriën ziet krioelen en nu zelfs dus vriendjes sluit met twee beelden. Beeldige egeltjes, dat wel…

Ik buig me voorover naar hen terwijl ik fluister: ‘Jammer, maar bedankt voor jullie gezelschap.’ Dan loop ik weg en kijk nog één keer achterom naar de twee guitige koppies. Juist op tijd om een samenzweerderig knipoogje op te vangen…