Een nachtje logeren

‘Goedemorgen, mevrouw, ik kom mijn been brengen.’
Ik heb de zin nog niet uit mijn mond of ik bijt op mijn lippen om een lach te onderdrukken. Dit klinkt natuurlijk wel heel erg vreemd …
Maar de mevrouw achter de balie verblikt of verbloost niet; ze zijn wel wat gewend in het revalidatiecentrum. Iedere keer weer vind ik een stukje erkenning bij het zien, dat ik niet de enige ben met een handicap, en het helpt me te relativeren: Hier ben je met één been bevoorrecht … Ja heus! Je bent een medewerker óf een bezienswaardigheid als je gewoon ‘gewoon’ bent.

Intussen word ik doorverwezen naar de wachtkamer. Vandaag krijgt mijn prothese namelijk een nieuw uiterlijk. Eerlijk gezegd zag hij er ook niet meer uit, het is hard nodig. Het is alleen zo onhandig dat daar nogal wat tijd in gaat zitten. Hij moet zelfs een nachtje logeren en daar moet ik nu eenmaal een gaatje voor prikken in mijn agenda. Want een dag of twee zonder been, betekent ook een dag of twee niet of nauwelijks uit de voeten kunnen. Een dag of twee de deur niet uit, een dag of twee geen huishoudelijke klusjes. En daar moet je je wel even op voorbereiden …

In de behandelkamer wordt mijn ‘goede’ been nagetekend en opgemeten om straks een zo identiek mogelijk tweede been te krijgen. Dit klusje is zo gebeurd en even later huppel ik op mijn krukken de deur uit. ‘Dag been, veel plezier en rust maar eens lekker uit!’

Thuis maak ik een bakkie koffie. Met wat creativiteit weet ik het – zonder te knoeien – naar de tafel te brengen. Dat bakkie troost heb ik wel nodig, want ondanks dat ik weer gezien heb, dat het zoveel slechter kan, ben ik ook wel een beetje verdrietig. Van de zomer heb ik een aantal onderzoeken gehad om te kijken of ik in aanmerking zou kunnen komen voor een osseointegratie. Dat is een nieuwe techniek, waarbij geen koker meer nodig is, maar waarbij de prothese rechtsstreeks via een pen door het bot bevestigd wordt. Er worden al veel goede resultaten mee geboekt, gebruikers zijn enorm positief: het comfort en het lopen is zoveel beter. Maar helaas heb ik, na alle onderzoeken, moeten horen dat deze oplossing voor mij geen oplossing is. Het bot in mijn stomp is simpelweg tekort. Eerlijk gezegd heb ik dat echt wel moeten verwerken en nog steeds heb ik daarover mijn ‘waaroms’. Mijn hoop werd die middag behoorlijk de grond ingeboord.

Ik neem maar eens een flinke slok troost … Het is niet anders, blijven treuren helpt niet, dat heb ik al zo vaak ervaren. Ik moet verder met deze prothese en, eerlijk hoor, dat is ook een heel mooie en daar wil ik  nu dan ook 100% voor gaan.  Vandaar de metamorfose, vervolggesprekken bij een psycholoog om al deze dingen goed te verwerken, looptherapie en ergotherapie. Een heel traject dus, maar is het niet bijzonder dat dat allemaal wél mogelijk is?! Ik ben dus echt bevoorrecht, al is het met één been …

Vandaag en morgen neem ik het er gewoon maar van. Ik kan toch niets anders, dus ik kruip zonder gewetensbezwaren achter mijn pc. Er zullen dus nog wel wat posts van mij te zien zijn de komende tijd 😉