Voorwaarts … mars!

Er kan zeker wel wat verbeterd worden aan mijn looppatroon met prothese, maar het is zo moeilijk om dat zelf te veranderen. Verkeerde gewoonten van jaren zijn heel hardnekkig en die leveren helaas weer andere complicaties op. Daarom ben ik afgelopen week gestart met een looptraining in het Rijndam Revalidatiecentrum onder begeleiding van iemand die daar heel veel kijk op heeft. Hoe fijn is het dat dat kan! Het maakt me immens dankbaar voor de vele mogelijkheden die er, ondanks alles, nog steeds zijn.

Het was een verfrissend uurtje. Met wat kleine tips kon de coach me al een heel eind op weg helpen. Kleine pasjes, tellen, voet goed neerzetten. Ik kreeg er gewoon energie van. Het lopen ging meteen al veel beter.
Natuurlijk moet ik er ook thuis mee aan de slag. Het tellen – één, twee, meer is het niet – is een enorm fijn geheugensteuntje om in het ritme te blijven. Want je bent niet zo maar één, twee (drie) in het nieuwe ritme. Ik heb ook behoorlijk wat spierpijn in mijn stomp. Er gebeurt daar iets en dat alleen al voelt heel goed, hoe raar dat misschien ook klinkt. De spieren werken nog. Dat geeft moed en energie om door te gaan.

Intussen ben ik me ook nog aan het bezinnen op een nieuw soort prothesebevestiging, de klikprothese. Jaren geleden ben ik al eens benaderd voor deze nieuwe klikprothese, maar toen was er nog weinig over bekend. Inmiddels zijn er al veel meer mensen die zo’n klikprothese hebben en veelal zijn de ervaringen heel positief. Nog meer mogelijkheden dus…

Maar het is ook best een ingrijpende gebeurtenis, zo’n osseointegratie, zoals dat heet. Er wordt bij deze ingreep een pen geplaatst in het bot, dat via de huid naar buiten steekt. Aan die pen klik je dan de prothese. Op die manier hoef je nooit meer een koker te dragen, want de prothese zit met één klik direct bevestigd en zit altijd hetzelfde. Maar er blijft dus ook altijd een openverbinding, de wond geneest nooit helemaal. De pen immers steekt door de huid naar buiten. Dus die moet je goed schoonhouden, infecties liggen immers op de loer.

De koker bezorgt mij regelmatig problemen. Doordat mijn stomp zo kort is, is een goedpassende koker best ingewikkeld. Vaak heb ik last van pijnlijke plekken en blaren. Maar ook kan het gebeuren dat de koker zomaar losschiet, met alle ellende van dien. Soms zit de koker gewoon niet goed pas en dat maakt het lopen ontzettend zwaar. Met al deze klachten tob ik al enige tijd en dat is heel vermoeiend. Ik merk dat mijn energielevel achteruit vliegt.

En dan ga je toch malen. Moet ik zo verder? Of … Daarom heb ik onlangs een gesprek gehad met de revalidatiearts en nu zijn de rontgenfoto’s naar het Erasmus MC gestuurd. Eerst moet er gekeken worden of mijn bot nog lang genoeg is voor een osseointegratie. Als dit het geval is, ga ik het vervolgtraject in: er volgt een informatiedag en verschillende gesprekken en onderzoeken. Pas dan kan er besloten worden of ik het echte traject in mag en of ik dat ook wil.

Eerlijk gezegd best spannend allemaal, maar ook … heel hoopgevend.