Het Drama Huiswerk

Met een zoon op het voortgezet onderwijs en eentje in de bovenbouw van de basisschool, zitten we er middenin: Het Drama Huiswerk. Uren achtereen zit de oudste achter zijn bureautje te werken. Gelukkig hoef ik hem niet erg achter zijn vodden te zitten, tot nu toe. Af en toe mag ik hem nog helpen bij het overhoren van Franse woordjes of bij het uitleggen van een wiskundeopgave. Als moeder moet je maar van alle markten thuis zijn.

Ook Thijs, mijn jongste, in groep 6 heeft behoorlijk wat huiswerk. Hij moet, in tegenstelling tot zijn broer, wél achter de broek gezeten worden. Thijs maalt nu eenmaal niet om zijn huiswerk en heeft wel wat anders aan zijn hoofd als hij, na een lange schooldag, eindelijk thuiskomt. Ik heb heimelijk ook wel wat met hem te doen. Ik kan me niet herinneren dat wij op de basisschool zoveel werk thuis moesten doen. Maar het begint er steeds meer op te lijken, dat wat ik vroeger niet hoefde te doen, nu dubbel en dwars moet inhalen.

Nieuwe stof voor een zoveelste toets aardrijkskunde, bio of geschiedenis moet nu eenmaal thuis geleerd worden. Tenminste, dat wordt wel verwacht. Als moeder, laat je je jong niet zomaar in het diepe zwemmen. Heel eerlijk toegegeven kan ik beter zeggen dat ik niet wil dat de juffrouw van mij denkt, dat ik mijn jong zomaar in het diepe laat zwemmen. Daar komt bij dat ík er niet aan moet denken dat er straks een paar vijven op zijn rapport prijken. Er zit dus niets anders op dan dat ík aan de bak moet en opgeteld ben ik daar heel wat kostbare kwartiertjes aan kwijt. Want, net als ik denk dat het einde in zicht is, komt er weer een nieuwe lading uit de tas van Thijs en begint het drama van voren af aan: aardrijkskunde, bio, topo, verkeer.

Toch verdenk ik de juffrouw er onderhand echt van dat dit huiswerk tevens een verkapt educatieprogramma voor de ouders is; daadwerkelijk een soort afstraffing voor het feit dat er 30 jaar geleden op de lagere scholen geen huiswerk gegeven werd. Een poging ook, om hen op deze manier alsnog wat bij te spijkeren. Door haar jarenlange vakkennis in het onderwijs, weet zij natuurlijk best dat er genoeg ouders zijn die hun geweten laten spreken, als het hun kind betreft. Plichtsgetrouwe ouders, die hun kind door de basisschoolperikelen heen sleuren en hun jong niet laten verdrinken. Die, koste wat kost, hun kostbare kwartiertjes in het huiswerk van hun kind investeren. In ieder geval kan ik tot de conclusie komen dat mijn geweten op dit punt prima werkt. Een weloverwogen gebeuren dus, dat huiswerk voor kind én ouder, als je het mij vraagt.

De tafels blijft een verhaal apart. De tafels van één tot tien. Van groep 6-ers wordt verwacht dat ze die zo langzamerhand wel kennen. Automatiseren, noemen ze dat tegenwoordig. Na een test op school, maakte de juffrouw mij erop attent dat Thijs nog niet helemaal ‘geautomatiseerd’ is. Dat weet ik natuurlijk ook best en daar prijs ik mij gelukkig om. Een geautomatiseerd kind, dat zou wat zijn. Onze Thijs met zijn heerlijk onschuldig, open karaktertje, getransformeerd tot een soort van robotje. Daar moet ik toch echt niet aan denken! Maar onzin, natuurlijk, ik begrijp best wat ze bedoeld: We moeten weer aan de bak, met de tafels deze keer. We oefenen wat af, het hele gezin doet deze keer mee. Voortdurend worden hem keersommen voor zijn voeten gegooid. Het arme kind zwemt voor zijn leven, maar geeft keurig en gehoorzaam antwoord, bijna geautomatiseerd.

Als mijn man op een avond, net als altijd, nog even in de slaapkamer van de jongens kijkt of alles goed is, praat Thijs hardop in zijn slaap. Zijn armen malen wild in de lucht. Mijn man kan het niet laten en voor de grap zegt hij: ‘5 x 6?’. Na wat gemurmel en gepruttel, klinkt het duidelijk: ‘30’. Na nog een goed antwoord, loopt hij snel weer naar beneden. Want och, je moet niet overdrijven…
Tevreden constateren we dat ‘Missie Automatiseren’ is geslaagd; Thijs kan de tafels zelfs dromen. Ik maak me maar geen zorgen om de rest. Dat komt vast wel goed, met de hulp van zijn plichtsgetrouwe ouders, die hun kind graag een reddingsboei toewerpen. Daar offeren wij graag onze tijd aan op. En zolang we er zelf ook een graantje van mee kunnen pikken, hebben we eigenlijk niets te klagen. Dat heeft de juffrouw dan allemaal toch maar mooi weten te bereiken.