Knokken

“Mama, wat is dat daar?” Mijn mannetje van drie wijst naar mijn litteken. Het litteken, mijn zere plek, dat mij gemaakt, getekend heeft tot de vrouw die ik nu ben. Maar dat weet hij nog niet. Het was hem zelfs niet eerder opgevallen. Het maakt hem ook eigenlijk helemaal niet uit; hij accepteert me zoals ik ben. Ik mag zijn mama zijn en daar ben ik trots op. Ik wil zelf voor hem zorgen en hem zien opgroeien. Daarom heb ik geworsteld met die rotziekte en keihard geknokt om er bovenop te komen. Haar voor haar, stap voor stap. Hij is het waard. “Ik zal je wel even helpen,” zegt hij lief, terwijl hij mijn kunstbeen naast mijn bed zet.

Kort verhaal van precies 120 woorden met als thema ‘Litteken’.